Nginx یکی از محبوب ترین سرورهای وب در جهان است و مسئولیت میزبانی برخی از بزرگترین و پر ترافیک ترین سایتها در اینترنت را دارد. یک انتخاب ساده است که می تواند به عنوان سرور مجازی وب یا پروکسی مع استفاده شود.
در این راهنما ، ما در مورد چگونگی نصب Nginx در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود ، تنظیم فایروال ، مدیریت فرایند Nginx و ایجاد بلوک های سرور مجازی برای میزبانی بیش از یک دامنه از یک سرور واحد بحث خواهیم کرد.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، باید یک کاربر معمولی و غیر ریشه با امتیازات sudo در سرور مجازی خود تنظیم کنید. با پیروی از راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی برای اوبونتو 20.04 می توانید نحوه پیکربندی یک حساب کاربری معمولی را یاد بگیرید.
هنگامی که یک حساب کاربری در دسترس داشتید ، به عنوان کاربر غیر ریشه خود وارد شوید.
مرحله 1 – نصب Nginx
از آنجا که Nginx در مخازن پیش فرض اوبونتو موجود است ، می توان آن را از طریق این مخازن با استفاده از سیستم بسته بندی apt نصب کرد.
از آنجا که این اولین تعامل ما با سیستم بسته بندی apt در این بخش است ، دیرکتوری بسته های محلی خود را به روز می کنیم تا به جدیدترین لیست های بسته دسترسی داشته باشیم. پس از آن ، می توانیم nginx را نصب کنیم:
⦁ $ sudo apt update
⦁
⦁ $ sudo apt install nginx
پس از پذیرش روال ، apt ، Nginx و هرگونه متعلقات لازم را برای سرور مجازی شما نصب می کند.
مرحله 2 – تنظیم فایروال
قبل از آزمایش Nginx ، برای دسترسی به سرویس باید نرم افزار فایروال تنظیم شود. Nginx پس از نصب ، خود را به عنوان سرویسی با ufw ثبت می کند ، و این باعث می شود دسترسی Nginx ساده باشد.
با تایپ دستور زیر تنظیمات برنامه را که ufw می داند چگونه با آن کار کند لیست کنید:
⦁ $ sudo ufw app list
⦁
باید لیستی از پروفایل های برنامه را دریافت کنید:
Output
Available applications:
Nginx Full
Nginx HTTP
Nginx HTTPS
OpenSSH
همانطور که از خروجی نشان داده شده است ، سه پروفایل برای Nginx در دسترس است:
⦁ Nginx Full: این پروفایل هر دو پورت 80 (ترافیک وب عادی و بدون رمزگذاری) و پورت 443 (ترافیک رمزگذاری شده TLS / SSL) را باز می کند
⦁ Nginx HTTP: این نمایه فقط پورت 80 را باز می کند (ترافیک وب عادی و بدون رمزگذاری)
⦁ Nginx HTTPS:این پروفایل فقط پورت 443 را باز می کند (ترافیک رمزگذاری شده TLS / SSL)
توصیه می شود محدودترین نمایه ای را که هنوز امکان ترافیک تنظیم شده خود را فراهم می کند ، فعال کنید. در حال حاضر ، ما فقط نیاز به ترافیک در پورت 80 داریم.
می توانید آن را با تایپ کردن دستور زیر فعال کنید:
⦁ $ sudo ufw allow ‘Nginx HTTP’
⦁
می توانید تغییر را با تایپ این دستور تأیید کنید:
⦁ $ sudo ufw status
⦁
خروجی نشان خواهد داد که ترافیک HTTP مجاز است:
Output
Status: active
To Action From
— —— —-
OpenSSH ALLOW Anywhere
Nginx HTTP ALLOW Anywhere
OpenSSH (v6) ALLOW Anywhere (v6)
Nginx HTTP (v6) ALLOW Anywhere (v6)
مرحله 3 – بررسی سرور مجازی وب خود
در پایان مراحل نصب ، اوبونتو 20.04 ، Nginx را شروع می کند. وب سرور مجازی اکنون راه اندازی و در حال کار میباشد.
ما می توانیم با تایپ کردن این دستور زیر سیستم شروع کار systemd را بررسی کنیم تا مطمئن شویم که این سرویس در حال اجراست:
⦁ $ systemctl status nginx
⦁
Output
● nginx.service – A high performance web server and a reverse proxy server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/nginx.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Fri 2020-04-20 16:08:19 UTC; 3 days ago
Docs: man:nginx(8)
Main PID: 2369 (nginx)
Tasks: 2 (limit: 1153)
Memory: 3.5M
CGroup: /system.slice/nginx.service
├─2369 nginx: master process /usr/sbin/nginx -g daemon on; master_process on;
└─2380 nginx: worker process
همانطور که با این دستور تأیید شده است ، این سرویس با موفقیت شروع به کار نموده است. با این حال ، بهترین راه برای آزمایش آن، درخواست صفحه از Nginx است.
شما می توانید با رفتن به آدرس IP سرور مجازیخود به صفحه فرود پیش فرض Nginx دسترسی داشته باشید تا تأیید کنید که نرم افزار به درستی کار می کند. اگر آدرس IP سرور مجازی خود را نمی دانید ، می توانید آن را با استفاده از ابزار icanhazip.com پیدا کنید ، که آدرس IP عمومی شما را همانطور که از یک مکان دیگر در اینترنت دریافت کرده است به شما می دهد:
⦁ $ curl -4 icanhazip.com
⦁
اکنون که آدرس IP سرور مجازی خود را دارید ، آن را در نوار آدرس مرورگر خود وارد کنید:
http://your_server_ip
باید صفحه فرود پیش فرض Nginx را دریافت کنید:
اگر در این صفحه هستید ، سرور مجازی شما به درستی کار می کند و آماده مدیریت است.
مرحله 4 – مدیریت فرایند Nginx
اکنون که سرور مجازی وب خود را فعال کرده اید ، اجازه دهید برخی دستورات مدیریت پایه را مرور کنیم.
برای متوقف کردن سرور مجازی وب خود ، تایپ کنید:
⦁ $ sudo systemctl stop nginx
⦁
برای شروع سرور مجازی وب هنگام متوقف بودن ، تایپ کنید:
⦁ $ sudo systemctl start nginx
⦁
برای متوقف کردن و شروع مجدد سرویس ، تایپ کنید:
⦁ $ sudo systemctl restart nginx
⦁
اگر فقط تغییرات پیکربندی را انجام می دهید ، Nginx اغلب می تواند بدون افت اتصالات مجدد لود شود. برای انجام این کار ، تایپ کنید:
⦁ $ sudo systemctl reload nginx
⦁
به طور پیش فرض ، Nginx به گونه ای پیکربندی شده است تا وقتی سرور مجازی بوت میشود ، به طور خودکار شروع گردد. اگر این چیزی نیست که شما می خواهید ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر، این رفتار را غیرفعال کنید:
⦁ $ sudo systemctl disable nginx
⦁
برای فعال کردن مجدد سرویس برای راه اندازی در هنگام بوت شدن ، می توانید این دستور را تایپ کنید:
⦁ $ sudo systemctl enable nginx
⦁
اکنون دستورات مدیریت پایه را آموخته اید و باید برای پیکربندی سایت آماده باشید تا میزبان بیش از یک دامنه باشد.
مرحله 5 – تنظیم بلوک های سرور مجازی (توصیه می شود)
هنگام استفاده از وب سرور مجازی Nginx ، می توان از بلوک های سرور مجازی (مشابه هاست های مجازی در Apache) برای کپسوله کردن جزئیات پیکربندی و میزبانی بیش از یک دامنه از یک سرور مجازی واحد استفاده کرد. دامنه ای به نام your_domain.com را راه اندازی می کنیم ، اما شما باید این نام را با نام دامنه خود جایگزین کنید.
Nginx در اوبونتو 20.04 دارای یک بلوک سرور مجازی است که بصورت پیش فرض فعال شده است تا برای ارائه اسناد از یک دیرکتوری در / var / www / html پیکربندی شود. اگرچه برای یک سایت واحد به خوبی کار می کند ، اگر میزبان چندین سایت باشید ، می تواند مشکل ساز شود. به جای تغییر / var / www / html ، بیایید یک ساختار دایرکتوری در / var / www برای سایت your_domain.com ایجاد کنیم ، و / var / www / html را به عنوان دایرکتوری پیش فرض رها کنیم تا در صورت عدم تطابق درخواست کلاینت با هیچ سایت دیگر، این دیرکتوری ارائه شود.
دایرکتوری برای your_domain.com را به شرح زیر ایجاد کنید ، از پرچم -p برای ایجاد هرگونه دیرکتوری parent لازم
استفاده نمایید.
⦁ sudo mkdir -p /var/www/your_domain/html
⦁
سپس ، مالکیت دایرکتوری را به متغیر محیط USER $ اختصاص دهید:
⦁ sudo chown -R $USER:$USER /var/www/your_domain/html
⦁
اگر مقدار umask خود را تغییر نداده باشید ، مجوزهای ریشه وب شما باید صحیح باشد که مجوزهای پیش فرض فایل را تعیین می کند. برای اطمینان از صحیح بودن مجوزهای تان و اجازه دادن به مالک برای خواندن ، نوشتن و اجرای فایل ها در حالی که فقط امکان خواندن و اجرای مجوزها برای گروه ها و دیگران مجاز است ، می توانید دستور زیر را وارد کنید:
⦁ $ sudo chmod -R 755 /var/www/your_domain
⦁
سپس ، با استفاده از nano یا ویرایشگر مورد علاقه خود ، صفحه index.html نمونه را ایجاد کنید:
⦁ $ nano /var/www/your_domain/html/index.html
⦁
در داخل ، نمونه HTML زیر را اضافه کنید:
/var/www/your_domain/html/index.html
<html>
<head>
<title>Welcome to your_domain!</title>
</head>
<body>
<h1>Success! The your_domain server block is working!</h1>
</body>
</html>
پس از اتمام ، فایل را با تایپ کردن CTRL و X و سپس Y و ENTER ذخیره کنید.
برای اینکه Nginx بتواند این محتوا را ارائه دهد ، لازم است یک بلوک سرور مجازی را با دستورالعمل های درست ایجاد کنید. به جای تغییر مستقیم پیکربندی پیش فرض ، بیایید فایل جدیدی را در /etc/nginx/sites-available/your_domain.com ایجاد کنیم:
⦁ $ sudo nano /etc/nginx/sites-available/your_domain
⦁
در بلوک پیکربندی زیر پیست کنید که مشابه پیش فرض است ، اما برای دیرکتوری جدید و نام دامنه به روز میباشد:
/etc/nginx/sites-available/your_domain
server {
listen 80;
listen [::]:80;
root /var/www/your_domain/html;
index index.html index.htm index.nginx-debian.html;
server_name your_domain www.your_domain;
location / {
try_files $uri $uri/ =404;
}
}
توجه کنید که پیکربندی ریشه را به دیرکتوری جدید و server_name را به نام دامنه خود به روز کرده ایم.
در مرحله بعد ، اجازه خواهیم داد فایل را با ایجاد پیوندی از آن به دیرکتوری sites-enabled ، که Nginx هنگام راه اندازی از آن می خواند ، فعال کنیم:
⦁ $ sudo ln -s /etc/nginx/sites-available/your_domain /etc/nginx/sites-enabled/
⦁
اکنون دو بلوک سرور مجازی فعال و پیکربندی شده اند تا به درخواست ها بر اساس دستورالعمل های listen و server_name آنها پاسخ دهند (می توانید درباره نحوه پردازش Nginx این دستورالعمل ها در این لینک بیشتر بخوانید):
⦁ your_domain.com: به درخواست های your_domain.com و www.your_domain.com پاسخ خواهد داد.
⦁ •default: به هر درخواست در پورت 80 که با دو بلوک دیگر مطابقت ندارد پاسخ خواهد داد.
برای جلوگیری از بروز مشکل حافظه که می تواند ناشی از افزودن نام سرور مجازی اضافی باشد ، لازم است یک مقدار واحد را در فایل /etc/nginx/nginx.conf تنظیم کنید. فایل را باز کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/nginx/nginx.conf
⦁
دستورالعمل server_names_hash_bucket_size را پیدا کنید و نماد # را حذف کنید تا خط را باطل کنید. اگر از nano استفاده می کنید ، می توانید با فشار دادن CTRL و w به سرعت کلمات موجود در فایل را جستجو کنید.
/etc/nginx/nginx.conf
…
http {
…
server_names_hash_bucket_size 64;
…
}
…
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، بررسی کنید تا مطمئن شوید که هیچ خطای نحوی در هیچ یک از فایل های Nginx شما وجود ندارد:
⦁ $ sudo nginx -t
⦁
اگر مشکلی وجود ندارد ، Nginx را ریستارت کنید تا تغییرات خود را فعال نمایید:
⦁ $ sudo systemctl restart nginx
⦁
Nginx اکنون باید نام دامنه شما را ارائه دهد. می توانید با رفتن به http://your_domain.com ، جایی که باید چیزی شبیه به این تصویر را مشاهده کنید ، این فرآیند را آزمایش کنید:
مرحله ششم – آشنایی با فایل ها و دستورالعمل های مهم Nginx
اکنون که می دانید چگونه خود سرویس Nginx را مدیریت کنید ، باید چند دقیقه وقت بگذارید تا با چند دیرکتوری و فایل مهم آشنا شوید.
محتوا
⦁ / var / www / html: محتوای وب واقعی ، که به طور پیش فرض فقط شامل صفحه پیش فرض Nginx است که قبلاً دیدید ، از دیرکتوری / var / www / html ارائه می شود. با تغییر فایل های پیکربندی Nginx قابل تغییر است.
پیکربندی سرور
⦁ / etc / nginx: دیرکتوری پیکربندی Nginx . همه فایل های پیکربندی Nginx در اینجا قرار دارند.
⦁ /etc/nginx/nginx.conf: فایل اصلی پیکربندی Nginx . می تواند برای ایجاد تغییر در تنظیمات جهانی Nginx اصلاح شود.
⦁ / etc / nginx / sites-available /: دایرکتوری که می توان در آن بلوک های سرور مجازی هر سایت ذخیره شود. Nginx از فایل های پیکربندی موجود در این دیرکتوری استفاده نمی کند مگر اینکه به دیرکتوری sites-enabled مرتبط باشند. به طور معمول ، تمام پیکربندی بلوک سرور مجازی در این دایرکتوری انجام می شود ، و سپس با پیوند دادن به دایرکتوری دیگر فعال می شود.
⦁ / etc / nginx / sites-enabled /: دایرکتوری که در آن بلوکهای سرور مجازی فعال در هر سایت ذخیره میشوند. به طور معمول ، با پیوند دادن به فایلهای پیکربندی موجود در دیرکتوری sites-available ایجاد می شوند.
⦁ / etc / nginx / snippets: این دیرکتوری شامل قطعات پیکربندی است که می توان در جایی دیگر در پیکربندی Nginx گنجانید. بخش های پیکربندی قابل تکرار بالقوه گزینه های خوبی برای تجزیه قطعات هستند.
ورودهای مربوط به سرور
⦁ /var/log/nginx/access.log: هر درخواستی به سرور مجازی وب شما در این فایل log ثبت می شود ، مگر اینکه Nginx به گونه ای پیکربندی شده باشد که کاری غیر از این انجام دهد.
⦁ /var/log/nginx/error.log: هرگونه خطای Nginx در این ورود ثبت می شود.
نتیجه
اکنون که سرور مجازی وب خود را نصب کرده اید ، گزینه های بسیاری برای نوع محتوا و فناوری هایی که می خواهید از آنها استفاده کنید در اختیار دارید تا یک تجربه غنی تر ایجاد نمایید.
اگر مایلید یک پشته برنامه کامل تر بسازید، مقاله نحوه نصب پشته LEMP در اوبونتو 20.4 را بررسی کنید.
برچسب‌ها:Nginx, TLS / SSL, Ubuntu 20.04, فایروال
Redis یک فروشگاه با حافظه داخلی و مقدار کلید است که به دلیل انعطاف پذیری ، عملکرد و پشتیبانی گسترده از زبان شناخته شده است. این آموزش نحوه نصب ، پیکربندی و ایمن سازی Redis در یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 را نشان می دهد.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، به یک سرور مجازی اوبونتو 20.04 که دارای یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و دارای یک فایروال اساسی است ، نیاز دارید. می توانید با دنبال کردن راهنمای راه اندازی سرور مجازی اولیه ما این کار را تنظیم کنید.
مرحله 1 – نصب و پیکربندی Redis
ما از مدیر بسته APT برای نصب مجدد مخازن رسمی اوبونتو استفاده خواهیم کرد. از این نوشتار ، نسخه موجود در مخازن پیش فرض 5.0.7 است.
با به روز کردن حافظه نهان بسته محلی apt خود شروع کنید:
$ sudo apt update
سپس Redis را با تایپ این دستور نصب کنید:
$ sudo apt install redis-server
با این کار Redis و متعلقات آن دانلود و نصب می شوند. پس از این ، یک تغییر پیکربندی مهم برای ایجاد در فایل پیکربندی Redis وجود دارد که به طور خودکار در حین نصب ایجاد می شود.
این فایل را با ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
در داخل فایل ، دستورالعمل supervised را پیدا کنید. این دستورالعمل به شما امکان می دهد سیستم شروع را برای مدیریت Redis به عنوان یک سرویس اعلام کنید و کنترل بیشتری بر عملکرد آن به شما ارائه می دهد. دستورالعمل supervised به صورت پیش فرض تنظیم نشده است. از آنجا که شما اوبونتو را اجرا می کنید ، که از سیستم شروع systemd استفاده می کند ، این را به systemd تغییر دهید:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# If you run Redis from upstart or systemd, Redis can interact with your
# supervision tree. Options:
# supervised no – no supervision interaction
# supervised upstart – signal upstart by putting Redis into SIGSTOP mode
# supervised systemd – signal systemd by writing READY=1 to $NOTIFY_SOCKET
# supervised auto – detect upstart or systemd method based on
# UPSTART_JOB or NOTIFY_SOCKET environment variables
# Note: these supervision methods only signal process is ready.”
# They do not enable continuous liveness pings back to your supervisor.
supervised systemd
. . .
این تنها تغییری است که در این مرحله باید در فایل پیکربندی Redis انجام دهید ، بنابراین پس از اتمام آن را ذخیره کنید و ببندید. اگر از nano برای ویرایش فایل استفاده کرده اید ، این کار را با فشار دادن CTRL + X ، Y ، سپس enter انجام دهید.
سپس ، سرویس Redis را مجدداً راه اندازی کنید تا تغییراتی که در فایل پیکربندی ایجاد کرده اید اعمال شوند:
$ sudo systemctl restart redis.service
با این کار ، شما Redis را نصب و پیکربندی کرده اید و در دستگاه شما کار می کند. با این حال ، قبل از شروع استفاده از آن ، بهتر است برای احتیاط ابتدا بررسی کنید که آیا Redis عملکرد صحیحی دارد یا خیر.
مرحله 2 – تست Redis
مانند هر نرم افزاری که به تازگی نصب میشود ، بهتر است که قبل از ایجاد هرگونه تغییر بیشتر در پیکربندی آن ، از عملکرد Redis مطابق آنچه انتظار می رود ، اطمینان حاصل کنیم. ما چند روش را برای بررسی اینکه Redis در این مرحله به درستی کار می کند ، مرور میکنیم.
ابتدا بررسی کنید سرویس Redis در حال اجراست:
$ sudo systemctl status redis
اگر بدون خطا در حال اجرا باشد ، این دستور خروجی مشابه زیر را ایجاد می کند:
Output
● redis-server.service – Advanced key-value store
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/redis-server.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Thu 2020-04-30 23:26:54 UTC; 4s ago
Docs: http://redis.io/documentation,
man:redis-server(1)
Process: 36552 ExecStart=/usr/bin/redis-server /etc/redis/redis.conf (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 36561 (redis-server)
Tasks: 4 (limit: 2345)
Memory: 1.8M
CGroup: /system.slice/redis-server.service
└─36561 /usr/bin/redis-server 127.0.0.1:6379
. . .
در اینجا ، می بینید که Redis در حال اجرا فعال شده است ، به این معنی که هر بار که سرور مجازی بوت شود ، راه اندازی می شود.
توجه: این تنظیمات برای بسیاری از موارد استفاده رایج از Redis مطلوب است. اما اگر ترجیح می دهید هر بار که سرور مجازی خود را راه اندازی میکنید ، Redis را به صورت دستی راه اندازی کنید ، می توانید این کار را با دستور زیر تنظیم کنید:
$ sudo systemctl disable redis
برای آزمایش عملکرد صحیح Redis ، با استفاده از کلاینت خط فرمان به سرور مجازی وصل شوید:
$ redis-cli
در اعلان زیر ، اتصال را با دستور ping تست کنید:
127.0.0.1:6379> ping
Output
PONG
این خروجی تأیید می کند که اتصال سرور مجازی هنوز باقی است. در مرحله بعد ، بررسی کنید که می توانید با اجرای دستور زیر، کلیدها را تنظیم کنید:
127.0.0.1:6379> set test It’s working!”
Output
OK
مقدار را با تایپ این دستور بازیابی کنید:
127.0.0.1:6379> get test
با فرض اینکه همه چیز کار می کنید ، می توانید مقدار ذخیره شده خود را بازیابی کنید:
Output
It’s working!”
پس از تأیید این که می توانید مقدار را بدست آورید ، برای بازگشت به پوسته از قسمت Redis خارج شوید:
127.0.0.1:6379> exit
به عنوان یک آزمایش نهایی ، بررسی خواهیم کرد که آیا Redis قادر به حفظ داده حتی پس از متوقف شدن یا راه اندازی مجدد آن هست یا خیر. برای انجام این کار ، ابتدا نمونه Redis را ریستارت کنید:
$ sudo systemctl restart redis
سپس یک بار دیگر با کلاینت خط فرمان ارتباط برقرار کرده و تأیید کنید که مقدار تست شما هنوز در دسترس است:
$ redis-cli
مقدار کلید شما هنوز باید در دسترس باشد:
Output
It’s working!”
پس از اتمام دوباره از پوسته خارج شوید:
127.0.0.1:6379> exit
با این کار ، نصب Redis شما کاملاً عملیاتی است و برای استفاده شما آماده است. با این حال ، برخی از تنظیمات پیکربندی پیش فرض آن ناایمن است و فرصت حملات و دسترسی به سرور مجازی و داده های آن را می دهد. مراحل باقیمانده در این آموزش ، روش های کاهش این آسیب پذیری ها را مطابق با وب سایت رسمی Redis ارائه میدهد. اگرچه این مراحل اختیاری است و اگر تصمیم به دنبال کردن آنها ندارید ، هنوز هم Redis کار خواهد کرد ، توصیه می شود آنها را انجام دهید تا امنیت سیستم شما بیشتر شود.
مرحله 3 – اتصال به localhost
به طور پیش فرض ، Redis فقط از localhost قابل دسترسی است. با این وجود ، اگر Redis را با پیروی از آموزش دیگری، نصب و پیکربندی کرده اید ، ممکن است فایل پیکربندی را به روز کرده باشید تا بتوانید از هرجای دیگر اتصالات را برقرار کنید. این روش به اندازه کافی برای اتصال به localhost مطمئن نیست.
برای اصلاح این مشکل ، فایل پیکربندی Redis را برای ویرایش باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
این خط را پیدا کرده و اطمینان حاصل کنید که باطل شده است (در صورت وجود # ، آن را حذف کنید):
/etc/redis/redis.conf
bind 127.0.0.1 ::1
پس از اتمام فایل را ذخیره کرده و ببندید (CTRL + X ، Y ، سپس ENTER را فشار دهید).
سپس ، سرویس را مجدداً راه اندازی کنید تا اطمینان حاصل شود که systemd تغییرات شما را خوانده است:
$ sudo systemctl restart redis
برای بررسی اینکه این تغییر به مرحله اجرا گذاشته شده است ، دستور netstat زیر را اجرا کنید:
$ sudo netstat -lnp | grep redis
Output
tcp 0 0 127.0.0.1:6379 0.0.0.0:* LISTEN 14222/redis-server
tcp6 0 0 ::1:6379 :::* LISTEN 14222/redis-ser
توجه: ممکن است دستور netstat به طور پیش فرض در سیستم شما در دسترس نباشد. در این صورت می توانید با دستور زیر آن را نصب کنید (به همراه تعدادی دیگر از ابزارهای مفید شبکه):
sudo apt install net-tools
این خروجی نشان می دهد که برنامه redis-server به localhost (127.0.0.1) متصل شده است و تغییری را که اخیراً در فایل پیکربندی ایجاد کرده اید ، نشان می دهد. اگر آدرس IP دیگری را در آن ستون مشاهده می کنید (به عنوان مثال 0.0.0.0) ، پس باید دوبار بررسی کنید که خط صحیح را باطل کرده اید و دوباره سرویس Redis را راه اندازی کنید.
اکنون که نصب Redis فقط به localhost گوش می کند ، انجام درخواست یا دسترسی به سرور مجازی شما برای حمله گران دشوار خواهد بود. با این حال ، در حال حاضر Redis قبل از ایجاد تغییر در پیکربندی یا داده هایی که نگه میدارد ، از کاربران درخواست نمیکند که خود را تأیید کنند. برای رفع این مشکل ،Redis به شما امکان می دهد تا کاربران را قبل از ایجاد تغییر از طریق کلاینت Redis (redis-cli) با گذرواژه تأیید کنید.
مرحله 4 – پیکربندی رمز عبور Redis
پیکربندی رمز عبور Redis یکی از دو ویژگی امنیتی داخلی خود را ایجاد می کند – دستور auth ، که به تایید اعتبار کلاینت ها برای دسترسی به پایگاه داده نیاز دارد. رمز عبور مستقیماً در فایل پیکربندی Redis ، /etc/redis/redis.conf پیکربندی شده است ، بنابراین دوباره آن فایل را با ویرایشگر مورد نظر خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
به بخش SECURITY بروید و به دنبال دستورالعملی باشید که وظیفه خواندن را دارد:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# requirepass foobared
. . .
با حذف # آن را لغو کنید و foobared را به یک رمزعبور امن تغییر دهید.
توجه: در بالای دستورالعمل requirepass در فایل redis.conf ، یک اخطار کامنت وجود دارد:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# Warning: since Redis is pretty fast an outside user can try up to
# 150k passwords per second against a good box. This means that you should
# use a very strong password otherwise it will be very easy to break.
#
. . .
بنابراین ، مهم است که یک مقدار بسیار قوی و بسیار طولانی را به عنوان رمزعبور خود تعیین کنید. به جای ایجاد رمز عبور ، می توانید از دستور opensl برای ایجاد پسورد تصادفی استفاده کنید ، مانند مثال زیر. با اتصال خروجی دستور اول به دستور دوم opensl ، همانطور که در اینجا نشان داده شده است ، هرگونه وقفه بین خطوط را که توسط آن دستور اول ایجاد می شود حذف می کند:
$ openssl rand 60 | openssl base64 -A
خروجی شما اینگونه خواهد بود:
Output
RBOJ9cCNoGCKhlEBwQLHri1g+atWgn4Xn4HwNUbtzoVxAYxkiYBi7aufl4MILv1nxBqR4L6NNzI0X6cE
پس از کپی پیست کردن خروجی آن فرمان به عنوان مقدار جدید مورد نیاز ، باید این را بخواند:
$ sudo systemctl restart redis.service
پس از تنظیم گذرواژه ، فایل را ذخیره کرده و ببندید ، و Redis را ریستارت کنید:
$ redis-cli
در زیر توالی دستورات مورد استفاده برای تست رمز Redis وجود دارد. دستور اول سعی می کند قبل از تأیید اعتبار ، کلید را روی یک مقدار تنظیم کند:
127.0.0.1:6379> set key1 10
این رمز کار نخواهد کرد زیرا شما تأیید اعتبار نکردید ، بنابراین Redis خطایی را برمی گرداند:
Output
(error) NOAUTH Authentication required.
دستور بعدی با گذرواژه مشخص شده در فایل پیکربندی Redis تأیید اعتبار می کند:
127.0.0.1:6379> auth your_redis_password
Redis تصدیق می کند:
Output
OK
پس از آن ، اجرای دوباره فرمان قبلی موفق خواهد شد:
127.0.0.1:6379> set key1 10
Output
OK
get key1 مقدار کلید جدید را از Redis پرس و جو میکند.
127.0.0.1:6379> get key1
Output
10”
پس از تأیید اینکه می توانید پس از تایید اعتبار دستوراتی را در کلاینت Redis اجرا کنید ، می توانید از redis-cli خارج شوید:
127.0.0.1:6379> quit
در مرحله بعد ، تغییر نام دستورات Redis را بررسی خواهیم کرد که اگر به اشتباه یا توسط یک حمله گر مورد هدف قرار گیرد ، می تواند آسیب جدی به دستگاه شما وارد کند.
مرحله 5 – تغییر نام دستورات خطرناک
ویژگی امنیتی دیگر قرار داده شده در Redis تغییر نام یا غیرفعال کردن کامل فرامین خاصی است که خطرناک به نظر می رسند.
هنگامی که این دستورات توسط کاربران غیرمجاز اجرا می شوند ، می توانند برای پیکربندی ، از بین بردن یا پاک کردن داده های شما استفاده شوند. مانند گذرواژه تأیید اعتبار ، تغییر نام یا غیرفعال کردن دستورات در همان بخش SECURITY فایل /etc/redis/redis.conf پیکربندی شده است.
برخی از دستوراتی که خطرناک به حساب می آیند عبارتند از FLUSHDB, FLUSHALL, KEYS, PEXPIRE, DEL, CONFIG, SHUTDOWN, BGREWRITEAOF, BGSAVE, SAVE, SPOP, SREM, RENAME, و DEBUG
این یک لیست جامع نیست ، اما تغییر نام یا غیرفعال کردن کلیه دستورات موجود در آن لیست ، نقطه شروع خوبی برای افزایش امنیت سرور مجازی Redis شما است.
این که آیا شما باید یک فرمان را غیرفعال کنید یا تغییر نام دهید ، به نیازهای خاص شما یا نیازهای سایت شما بستگی دارد. اگر می دانید هرگز از دستوری که مورد سوءاستفاده قرار می گیرد استفاده نمی کنید ، می توانید آن را غیرفعال کنید. در غیر این صورت ، تغییر نام آن مفید خواهد بود.
برای فعال یا غیرفعال کردن دستورات Redis ، فایل پیکربندی را یک بار دیگر باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
هشدار: مراحل زیر نشانگر نحوه غیرفعال کردن و تغییر نام دستورات مثال است. شما فقط باید انتخاب کنید که که غیرفعال کردن یا تغییر نام چه دستوراتی منطقی میباشد. می توانید لیست کامل دستورات را برای خود مرور کنید و نحوه استفاده آنها در redis.io/commands را تعیین کنید.
برای غیرفعال کردن یک دستور ، کافی است آن را به یک رشته خالی تغییر دهید (که توسط یک جفت علامت نقل قول بدون هیچ کاراکتری بین آنها مشخص شده است) ، همانطور که در زیر نشان داده شده:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# It is also possible to completely kill a command by renaming it into
# an empty string:
#
rename-command FLUSHDB ”
rename-command FLUSHALL ”
rename-command DEBUG ”
. . .
برای تغییرنام یک فرمان، نام دیگری مانند زیر به آن بدهید. حدس زدن فرمان های تغییر نام یافته باید برای دیگران دشوار باشد اما به راحتی بتوانید آن ها را به خاطر بسپارید.
/etc/redis/redis.conf
. . .
# rename-command CONFIG ”
rename-command SHUTDOWN SHUTDOWN_MENOT
rename-command CONFIG ASC12_CONFIG
. . .
تغییرات خود را ذخیره کرده و فایل را ببندید.
پس از تغییر نام یک فرمان ، با راه اندازی مجدد Redis ، تغییر را اعمال کنید:
$ sudo systemctl restart redis.service
برای آزمایش دستور جدید ، وارد خط فرمان Redis شوید:
$ redis-cli
سپس ، تأیید اعتبار کنید:
127.0.0.1:6379> auth your_redis_password
Output
OK
فرض کنیم که شما دستور CONFIG را مانند مثال قبل به ASC12_CONFIGتغییر نام دادید . ابتدا سعی کنید از دستور اصلی CONFIG استفاده کنید. باید با شکست مواجه شود ، زیرا شما آن را تغییر نام داده اید:
127.0.0.1:6379> config get requirepass
Output
(error) ERR unknown command `config`, with args beginning with:
با این وجود فراخوانی فرمان تغییر نام داده شده موفقیت آمیز خواهد بود. به کوچک و بزرگ بودن کاراکترها حساس نیست:
127.0.0.1:6379> asc12_config get requirepass
Output
1) requirepass”
2) your_redis_password”
درنهایت ، می توانید از redis-cli خارج شوید:
127.0.0.1:6379> exit
توجه داشته باشید که اگر قبلاً از خط فرمان Redis استفاده کرده اید و دوباره Redis را ریستارت کرده اید ، باید مجددا تأیید اعتبار کنید. در غیر این صورت ، اگر یک دستور تایپ کنید ، این خطا را دریافت خواهید کرد:
Output
NOAUTH Authentication required.
به خاطر تغییر نام دستورات ، در پایان بخش SECURITY در /etc/redis/redis.conf یک عبارت احتیاط وجود دارد:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# Please note that changing the name of commands that are logged into the
# AOF file or transmitted to replicas may cause problems.
. . .
توجه: پروژه Redis از اصطلاحات master” و slave” استفاده میکند ، در حالی که vpsgol عموماً اصطلاحات primary” و secondary” را ترجیح می دهد به معنی اولیه و ثانویه.
برای جلوگیری از سردرگمی ، تصمیم گرفتیم که در اینجا از اصطلاحات استفاده شده در مستندات Redis استفاده کنیم.
این بدان معناست که اگر دستور تغییر نام یافته در فایل AOF نباشد ، یا اگر موجود باشد اما فایل AOF به slaves ارسال نشده باشد ، دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت.
بنابراین ، هنگام تغییر نام دستورات ، این را به خاطر داشته باشید. بهترین زمان برای تغییر نام یک فرمان زمانی است که شما از ماندگاری AOF استفاده نمی کنید ، یا درست بعد از نصب ، یعنی قبل از استقرار برنامه مبتنی بر Redis.
هنگامی که از AOF استفاده می کنید و با یک نصب master slave سرو کار دارید ، این پاسخ را از صفحه صدور GitHub پروژه در نظر بگیرید.
بنابراین ، بهترین روش برای تغییر نام در مواردی از این دست ، این است که مطمئن شوید دستورات تغییر نام یافته به تمام مثال های نصب های master-slave اعمال میشود.
نتیجه
در این آموزش ، Redis را نصب و پیکربندی کرده اید ، تأیید کردید که نصب Redis شما به درستی کار می کند و از ویژگی های امنیتی داخلی استفاده کرده است تا در برابر حملات مخرب کمتر آسیب پذیر باشد.
به خاطر داشته باشید که پس از ورود شخصی به سرور مجازی شما ، دور زدن ویژگی های امنیتی ویژه Redis که ما در آن قرار داده ایم بسیار آسان است. بنابراین ، مهمترین ویژگی امنیتی در سرور مجازی Redis ، فایروال شماست (که در صورت پیروی از آموزش مقدماتی راه اندازی اولیه سرور مجازی اولیه، آن را پیکربندی کرده اید) ، زیرا این کار پرش از آن حصار امنیتی را برای حمله گران بسیار دشوار می کند.
برچسب‌ها:nano, Redis, Ubuntu 20.04
Redis یک فروشگاه با حافظه داخلی و مقدار کلید است که به دلیل انعطاف پذیری ، عملکرد و پشتیبانی گسترده از زبان شناخته شده است. این آموزش نحوه نصب ، پیکربندی و ایمن سازی Redis در یک سرور مجازی Ubuntu .04 را نشان می دهد.
پیش نیازها
برای تکمیل این راهنما ، به یک سرور مجازی اوبونتو .04 که دارای یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و دارای یک فایروال اساسی است ، نیاز دارید. می توانید با دنبال کردن راهنمای راه اندازی سرور مجازی اولیه ما این کار را تنظیم کنید.
پس از آماده شدن ، به عنوان کاربر sudo خود به سرور مجازی Ubuntu .04 خود وارد شوید و در زیر ادامه دهید.
مرحله 1 – نصب و پیکربندی Redis
برای به دست آوردن آخرین نسخه Redis ، ما از apt برای نصب آن از مخزن رسمی اوبونتو استفاده خواهیم کرد.
حافظه نهان بسته محلی apt خود را به روز کنید و Redis را با تایپ دستور زیر نصب کنید:
$ sudo apt update
$ sudo apt install redis-server
با این کار Redis و متعلقات آن دانلود و نصب می شوند. پس از این ، یک تغییر پیکربندی مهم برای ایجاد در فایل پیکربندی Redis وجود دارد که به طور خودکار در حین نصب ایجاد می شود.
این فایل را با ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
در داخل فایل ، دستورالعمل supervised را پیدا کنید. این دستورالعمل به شما امکان می دهد سیستم شروع را برای مدیریت Redis به عنوان یک سرویس اعلام کنید و کنترل بیشتری بر عملکرد آن به شما ارائه می دهد. دستورالعمل supervised به صورت پیش فرض تنظیم نشده است. از آنجا که شما اوبونتو را اجرا می کنید ، که از سیستم شروع systemd استفاده می کند ، این را به systemd تغییر دهید:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# If you run Redis from upstart or systemd, Redis can interact with your
# supervision tree. Options:
# supervised no – no supervision interaction
# supervised upstart – signal upstart by putting Redis into SIGSTOP mode
# supervised systemd – signal systemd by writing READY=1 to $NOTIFY_SOCKET
# supervised auto – detect upstart or systemd method based on
# UPSTART_JOB or NOTIFY_SOCKET environment variables
# Note: these supervision methods only signal process is ready.”
# They do not enable continuous liveness pings back to your supervisor.
supervised systemd
. . .
این تنها تغییری است که در این مرحله باید در فایل پیکربندی Redis انجام دهید ، بنابراین پس از اتمام آن را ذخیره کنید و ببندید. سپس ، سرویس Redis را مجدداً راه اندازی کنید تا تغییراتی که در فایل پیکربندی ایجاد کرده اید اعمال شوند:
$ sudo systemctl restart redis.service
با این کار ، شما Redis را نصب و پیکربندی کرده اید و در دستگاه شما کار می کند. با این حال ، قبل از شروع استفاده از آن ، بهتر است برای احتیاط ابتدا بررسی کنید که آیا Redis عملکرد صحیحی دارد یا خیر.
مرحله 2 – تست Redis
مانند هر نرم افزاری که به تازگی نصب میشود ، بهتر است که قبل از ایجاد هرگونه تغییر بیشتر در پیکربندی آن ، از عملکرد Redis مطابق آنچه انتظار می رود ، اطمینان حاصل کنیم. ما چند روش را برای بررسی اینکه Redis در این مرحله به درستی کار می کند ، مرور میکنیم.
ابتدا بررسی کنید سرویس Redis در حال اجراست:
$ sudo systemctl status redis
اگر بدون خطا در حال اجرا باشد ، این دستور خروجی مشابه زیر را ایجاد می کند:
Output
● redis-server.service – Advanced key-value store
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/redis-server.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Wed 20-06-27 :48:52 UTC; 12s ago
Docs: http://redis.io/documentation,
man:redis-server(1)
Process: 2421 ExecStop=/bin/kill -s TERM $MAINPID (code=exited, status=0/SUCCESS)
Process: 2424 ExecStart=/usr/bin/redis-server /etc/redis/redis.conf (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 2445 (redis-server)
Tasks: 4 (limit: 4704)
CGroup: /system.slice/redis-server.service
└─2445 /usr/bin/redis-server 127.0.0.1:6379
. . .
در اینجا ، می بینید که Redis در حال اجرا فعال شده است ، به این معنی که هر بار که سرور مجازی بوت شود ، راه اندازی می شود.
توجه: این تنظیمات برای بسیاری از موارد استفاده رایج از Redis مطلوب است. اما اگر ترجیح می دهید هر بار که سرور مجازی خود را راه اندازی میکنید ، Redis را به صورت دستی راه اندازی کنید ، می توانید این کار را با دستور زیر تنظیم کنید:
$ sudo systemctl disable redis
برای آزمایش عملکرد صحیح Redis ، با استفاده از کلاینت خط فرمان به سرور مجازی وصل شوید:
$ redis-cli
در اعلان زیر ، اتصال را با دستور ping تست کنید:
127.0.0.1:6379> ping
Output
PONG
این خروجی تأیید می کند که اتصال سرور مجازی هنوز باقی است. در مرحله بعد ، بررسی کنید که می توانید با اجرای دستور زیر، کلیدها را تنظیم کنید:
127.0.0.1:6379> set test It’s working!”
Output
OK
مقدار را با تایپ این دستور بازیابی کنید:
127.0.0.1:6379> get test
با فرض اینکه همه چیز کار می کنید ، می توانید مقدار ذخیره شده خود را بازیابی کنید:
Output
It’s working!”
پس از تأیید این که می توانید مقدار را بدست آورید ، برای بازگشت به پوسته از قسمت Redis خارج شوید:
127.0.0.1:6379> exit
به عنوان یک آزمایش نهایی ، بررسی خواهیم کرد که آیا Redis قادر به حفظ داده حتی پس از متوقف شدن یا راه اندازی مجدد آن هست یا خیر. برای انجام این کار ، ابتدا نمونه Redis را ریستارت کنید:
$ sudo systemctl restart redis
سپس یک بار دیگر با کلاینت خط فرمان ارتباط برقرار کرده و تأیید کنید که مقدار تست شما هنوز در دسترس است:
$ redis-cli
127.0.0.1:6379> get test
مقدار کلید شما هنوز باید در دسترس باشد:
Output
It’s working!”
پس از اتمام دوباره وارد پوسته شوید:
127.0.0.1:6379> exit
با این کار ، نصب Redis شما کاملاً عملیاتی است و برای استفاده شما آماده است. با این حال ، برخی از تنظیمات پیکربندی پیش فرض آن ناایمن است و فرصت حملات و دسترسی به سرور مجازی و داده های آن را می دهد. مراحل باقیمانده در این آموزش ، روش های کاهش این آسیب پذیری ها را مطابق با وب سایت رسمی Redis ارائه میدهد. اگرچه این مراحل اختیاری است و اگر تصمیم به دنبال کردن آنها ندارید ، هنوز هم Redis کار خواهد کرد ، توصیه می شود آنها را انجام دهید تا امنیت سیستم شما بیشتر شود.
مرحله 3 – اتصال به localhost
به طور پیش فرض ، Redis فقط از localhost قابل دسترسی است. با این وجود ، اگر Redis را با پیروی از آموزش دیگری، نصب و پیکربندی کرده اید ، ممکن است فایل پیکربندی را به روز کرده باشید تا بتوانید از هرجای دیگر اتصالات را برقرار کنید. این روش به اندازه کافی برای اتصال به localhost مطمئن نیست.
برای اصلاح این مشکل ، فایل پیکربندی Redis را برای ویرایش باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
این خط را پیدا کرده و اطمینان حاصل کنید که آن باطل است (در صورت وجود # ، آن را حذف کنید):
/etc/redis/redis.conf
bind 127.0.0.1 ::1
پس از اتمام فایل را ذخیره کرده و ببندید (CTRL + X ، Y ، سپس ENTER را فشار دهید).
سپس ، سرویس را مجدداً راه اندازی کنید تا اطمینان حاصل شود که systemd تغییرات شما را خوانده است:
$ sudo systemctl restart redis
برای بررسی اینکه این تغییر به مرحله اجرا گذاشته شده است ، دستور netstat زیر را اجرا کنید:
$ sudo netstat -lnp | grep redis
Output
tcp 0 0 127.0.0.1:6379 0.0.0.0:* LISTEN 14222/redis-server
tcp6 0 0 ::1:6379 :::* LISTEN 1422
این خروجی نشان می دهد که برنامه redis-server به localhost (127.0.0.1) متصل شده است و تغییری را که اخیراً در فایل پیکربندی ایجاد کرده اید ، نشان می دهد. اگر آدرس IP دیگری را در آن ستون مشاهده می کنید (به عنوان مثال 0.0.0.0) ، پس باید دوبار بررسی کنید که خط صحیح را باطل کرده اید و دوباره سرویس Redis را راه اندازی کنید.
اکنون که نصب Redis فقط به localhost گوش می کند ، انجام درخواست یا دسترسی به سرور مجازی شما برای حمله گران دشوار خواهد بود. با این حال ، در حال حاضر Redis قبل از ایجاد تغییر در پیکربندی یا داده هایی که نگه میدارد ، از کاربران درخواست نمیکند که خود را تأیید کنند. برای رفع این مشکل ،Redis به شما امکان می دهد تا کاربران را قبل از ایجاد تغییر از طریق کلاینت Redis (redis-cli) با گذرواژه تأیید کنید.
مرحله 4 – پیکربندی رمز عبور Redis
پیکربندی رمز عبور Redis یکی از دو ویژگی امنیتی داخلی خود را ایجاد می کند – دستور auth ، که به تایید اعتبار کلاینت ها برای دسترسی به پایگاه داده نیاز دارد. رمز عبور مستقیماً در فایل پیکربندی Redis ، /etc/redis/redis.conf پیکربندی شده است ، بنابراین دوباره آن فایل را با ویرایشگر مورد نظر خود باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
به بخش SECURITY بروید و به دنبال دستورالعملی باشید که وظیفه خواندن را دارد:
/etc/redis/redis.conf
# requirepass foobared
با حذف # آن را لغو کنید و foobared را به یک رمزعبور امن تغییر دهید.
توجه: در بالای دستورالعمل requirepass در فایل redis.conf ، یک اخطار کامنت وجود دارد:
# Warning: since Redis is pretty fast an outside user can try up to
# 150k passwords per second against a good box. This means that you should
# use a very strong password otherwise it will be very easy to break.
#
بنابراین ، مهم است که یک مقدار بسیار قوی و بسیار طولانی را به عنوان رمزعبور خود تعیین کنید. به جای ایجاد رمز عبور ، می توانید از دستور opensl برای ایجاد پسورد تصادفی استفاده کنید ، مانند مثال زیر. با اتصال خروجی دستور اول به دستور دوم opensl ، همانطور که در اینجا نشان داده شده است ، هرگونه وقفه بین خطوط را که توسط آن دستور اول ایجاد می شود حذف می کند:
$ openssl rand 60 | openssl base64 -A
خروجی شما باید شبیه به چیزی باشد
Output
RBOJ9cCNoGCKhlEBwQLHri1g+atWgn4Xn4HwNUbtzoVxAYxkiYBi7aufl4MILv1nxBqR4L6NNzI0X6cE
پس از کپی پیست کردن خروجی آن فرمان به عنوان مقدار جدید requirepass ، باید این را بخواند:
/etc/redis/redis.conf
requirepass RBOJ9cCNoGCKhlEBwQLHri1g+atWgn4Xn4HwNUbtzoVxAYxkiYBi7aufl4MILv1nxBqR4L6NNzI0X6cE
پس از تنظیم گذرواژه ، فایل را ذخیره کرده و ببندید ، و دوباره Redis را ریستارت کنید:
$ sudo systemctl restart redis.service
برای آزمایش اینکه رمز عبور کار می کند ، به خط فرمان Redis دسترسی پیدا کنید:
$ redis-cli
در زیر توالی دستورات مورد استفاده برای تست کار با رمز Redis وجود دارد. دستور اول سعی می کند قبل از تأیید اعتبار ، کلید را روی یک مقدار تنظیم کند:
127.0.0.16379> set key1 10
از آنجا که شما تأیید اعتبار نکردید ، کار نخواهد کرد . بنابراین Redis خطایی را برمی گرداند:
Output
(error) NOAUTH Authentication required.
دستور بعدی با گذرواژه مشخص شده در فایل پیکربندی Redis تأیید اعتبار می کند:
127.0.0.16379> auth your_redis_password
Redis تصدیق می کند:
Output
OK
پس از آن ، اجرای دوباره فرمان قبلی موفق خواهد شد:
127.0.0.16379> set key1 10
Output
OK
get key1 برای دریافت کلید جدید ، از Redis پرس و جو میکند.
127.0.0.16379> get key1
Output
10”
پس از تأیید اینکه می توانید بعد از تأیید اعتبار ، دستوراتی را در کلاینت Redis اجرا کنید ، می توانید از redis-cli خارج شوید:
127.0.0.16379> quit
در مرحله بعد ، تغییر نام دستورات Redis را بررسی خواهیم کرد که اگر به اشتباه یا توسط یک حمله گر وارد شود ، می تواند آسیب جدی به دستگاه شما وارد کند.
مرحله 5 – تغییر نام دستورات خطرناک
ویژگی امنیتی دیگر قرار داده شده در Redis تغییر نام یا غیرفعال کردن کامل فرامین خاصی است که خطرناک به نظر می رسند.
هنگامی که این دستورات توسط کاربران غیرمجاز اجرا می شوند ، می توانند برای پیکربندی ، از بین بردن یا پاک کردن داده های شما استفاده شوند. مانند گذرواژه تأیید اعتبار ، تغییر نام یا غیرفعال کردن دستورات در همان بخش SECURITY فایل /etc/redis/redis.conf پیکربندی شده است.
برخی از دستوراتی که خطرناک به حساب می آیند عبارتند از FLUSHDB, FLUSHALL, KEYS, PEXPIRE, DEL, CONFIG, SHUTDOWN, BGREWRITEAOF, BGSAVE, SAVE, SPOP, SREM, RENAME, و DEBUG.
این یک لیست جامع نیست ، اما تغییر نام یا غیرفعال کردن کلیه دستورات موجود در آن لیست ، نقطه شروع خوبی برای افزایش امنیت سرور مجازی Redis شما است.
این که آیا شما باید یک فرمان را غیرفعال کنید یا تغییر نام دهید ، به نیازهای خاص شما یا نیازهای سایت شما بستگی دارد. اگر می دانید هرگز از دستوری که مورد سوءاستفاده قرار می گیرد استفاده نمی کنید ، می توانید آن را غیرفعال کنید. در غیر این صورت ، تغییر نام آن مفید خواهد بود.
برای فعال یا غیرفعال کردن دستورات Redis ، فایل پیکربندی را یک بار دیگر باز کنید:
$ sudo nano /etc/redis/redis.conf
هشدار: مراحل زیر نشانگر نحوه غیرفعال کردن و تغییر نام دستورات مثال است. شما فقط باید انتخاب کنید که که غیرفعال کردن یا تغییر نام چه دستوراتی منطقی میباشد. می توانید لیست کامل دستورات را برای خود مرور کنید و نحوه استفاده آنها در redis.io/commands را تعیین کنید.
برای غیرفعال کردن یک دستور ، کافی است آن را به یک رشته خالی تغییر دهید (که توسط یک جفت علامت نقل قول بدون هیچ کاراکتری بین آنها مشخص شده است) ، همانطور که در زیر نشان داده شده:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# It is also possible to completely kill a command by renaming it into
# an empty string:
#
rename-command FLUSHDB ”
rename-command FLUSHALL ”
rename-command DEBUG ”
. . .
برای تغییر نام یک فرمان ، مانند مثالهای زیر نام دیگری به آن بدهید. حدس دستورات تغییر نام یافته باید برای دیگران دشوار باشد ، اما یادآوری آن برای شما آسان باشد:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# rename-command CONFIG ”
rename-command SHUTDOWN SHUTDOWN_MENOT
rename-command CONFIG ASC12_CONFIG
. . .
تغییرات خود را ذخیره کرده و فایل را ببندید.
پس از تغییر نام یک فرمان ، با راه اندازی مجدد Redis ، تغییر را اعمال کنید:
$ sudo systemctl restart redis.service
برای آزمایش دستور جدید ، وارد خط فرمان Redis شوید:
$ redis-cli
سپس ، تأیید اعتبار کنید:
127.0.0.1:6379> auth your_redis_password
Output
OK
فرض کنیم که شما دستور CONFIG را مانند مثال قبل به ASC12_CONFIGتغییر نام دادید . ابتدا سعی کنید از دستور اصلی CONFIG استفاده کنید. باید با شکست مواجه شود ، زیرا شما آن را تغییر نام داده اید:
127.0.0.1:6379> config get requirepass
Output
(error) ERR unknown command ‘config’
با این وجود فراخوانی فرمان تغییر نام داده شده موفقیت آمیز خواهد بود. به کوچک و بزرگ بودن کاراکترها حساس نیست:
127.0.0.1:6379> asc12_config get requirepass
Output
1) requirepass”
2) your_redis_password”
درنهایت ، می توانید از redis-cli خارج شوید:
127.0.0.1:6379> exit
توجه داشته باشید که اگر قبلاً از خط فرمان Redis استفاده کرده اید و دوباره Redis را ریستارت کرده اید ، باید مجددا تأیید اعتبار کنید. در غیر این صورت ، اگر یک دستور تایپ کنید ، این خطا را دریافت خواهید کرد:
Output
NOAUTH Authentication required.
به خاطر تغییر نام دستورات ، در پایان بخش SECURITY در /etc/redis/redis.conf یک عبارت احتیاط وجود دارد:
/etc/redis/redis.conf
. . .
# Please note that changing the name of commands that are logged into the
# AOF file or transmitted to replicas may cause problems.
. . .
توجه: پروژه Redis از اصطلاحات master” و slave” استفاده میکند ، در حالی که vpsgol عموماً اصطلاحات primary” و secondary” را ترجیح می دهد به معنی اولیه و ثانویه.
برای جلوگیری از سردرگمی ، تصمیم گرفتیم که در اینجا از اصطلاحات استفاده شده در مستندات Redis استفاده کنیم.
این بدان معناست که اگر دستور تغییر نام یافته در فایل AOF نباشد ، یا اگر موجود باشد اما فایل AOF به slaves ارسال نشده باشد ، دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت.
بنابراین ، هنگام تغییر نام دستورات ، این را به خاطر داشته باشید. بهترین زمان برای تغییر نام یک فرمان زمانی است که شما از ماندگاری AOF استفاده نمی کنید ، یا درست بعد از نصب ، یعنی قبل از استقرار برنامه مبتنی بر Redis.
هنگامی که از AOF استفاده می کنید و با یک نصب master slave سرو کار دارید ، این پاسخ را از صفحه صدور GitHub پروژه در نظر بگیرید.
بنابراین ، بهترین روش برای تغییر نام در مواردی از این دست ، این است که مطمئن شوید دستورات تغییر نام یافته به تمام مثال های نصب های master-slave اعمال میشود.
نتیجه
در این آموزش ، Redis را نصب و پیکربندی کرده اید ، تأیید کردید که نصب Redis شما به درستی کار می کند و از ویژگی های امنیتی داخلی استفاده کرده است تا در برابر حملات مخرب کمتر آسیب پذیر باشد.
به خاطر داشته باشید که پس از ورود شخصی به سرور مجازی شما ، دور زدن ویژگی های امنیتی ویژه Redis که ما در آن قرار داده ایم بسیار آسان است. بنابراین ، مهمترین ویژگی امنیتی در سرور مجازی Redis ، فایروال شماست (که در صورت پیروی از آموزش مقدماتی راه اندازی اولیه سرور مجازی اولیه، آن را پیکربندی کرده اید) ، زیرا این کار پرش از آن حصار امنیتی را برای حمله گران بسیار دشوار می کند.
برچسب‌ها:AOF, Github, master slave, primary
یکی از راه های محافظت در برابر خطاهای اتمام حافظه در برنامه ها ، اضافه کردن فضای Swap به سرور مجازی شما است. در این راهنما نحوه اضافه کردن فایل swap به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 را پوشش خواهیم داد.
هشدار: اگرچه Swap برای سیستم هایی که از هارد دیسک های معمول چرخشی استفاده میکنند ، توصیه میشود اما قرار دادن Swap در SSD ها می تواند با گذشت زمان مشکلاتی را برای تخریب سخت افزار ایجاد کند. به همین دلیل ، ما امکان فعال کردن Swap در vpsgol یا هر ارائه دهنده دیگری که از حافظه SSD استفاده می کند را توصیه نمی کنیم.
Swap چیست؟
Swap بخشی از حافظه هارد دیسک است که برای سیستم عامل کنار گذاشته شده است تا داده هایی را که دیگر نمی تواند در RAM نگهداری کند ، به طور موقت ذخیره کند. این به شما امکان می دهد مقدار اطلاعاتی را که سرور مجازی شما می تواند در حافظه کاری خود نگه دارد افزایش یابد. فضای Swap در هارد دیسک عمدتاً زمانی استفاده می شود که دیگر فضای کافی در حافظه رم برای نگهداری داده های برنامه وجود نداشته باشد.
اطلاعات ارسال شده روی دیسک به طور قابل توجهی کندتر از اطلاعات موجود در RAM خواهد بود ، اما سیستم عامل ترجیح می دهد داده های برنامه را در حافظه نگه داشته و از داده های قدیمی تر swap استفاده کند. به طور کلی ، داشتن فضای Swap به عنوان fallback برای زمانی که رم رو به اتمام است، می تواند یک شبکه ایمنی مناسب در برابر استثناهای اتمام حافظه در سیستم های با حافظه غیر SSD باشد.
مرحله 1 – بررسی سیستم برای اطلاعات Swap
قبل از شروع ، می توانیم بررسی کنیم که آیا سیستم از قبل فضای Swap در دسترس دارد یا خیر. ممکن است چندین فایل Swap یا پارتیشن swap داشته باشد ، اما به طور کلی یکی از آنها کافی می باشد.
با تایپ کردن این دستور می توانیم ببینیم که آیا این سیستم Swap پیکربندی شده دارد:
$ sudo swapon –show
اگر هیچ خروجی دریافت نکردید ، بدان معنی است که سیستم شما در حال حاضر فضای Swap در دسترس ندارد.
با استفاده از ابزار free می توانید تأیید کنید که هیچ Swap فعالی وجود ندارد:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 122Mi 647Mi 0.0Ki 211Mi 714Mi
Swap: 0B 0B 0B
همانطور که در ردیف Swap خروجی مشاهده می کنید ، هیچ Swap روی سیستم فعال نیست.
مرحله 2 – بررسی فضای موجود در پارتیشن هارد دیسک
قبل از ایجاد فایل Swap ، استفاده فعلی دیسک خود را بررسی خواهیم کرد تا مطمئن شویم که فضای کافی داریم. این کار را با وارد کردن دستور زیر انجام دهید:
$ df -h
Output
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 474M 0 474M 0% /dev
tmpfs 99M 932K 98M 1% /run
/dev/vda1 25G 1.4G 23G 7% /
tmpfs 491M 0 491M 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 491M 0 491M 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.9M 101M 4% /boot/efi
/dev/loop0 55M 55M 0 100% /snap/core/1705
/dev/loop1 69M 69M 0 100% /snap/lxd/14804
/dev/loop2 28M 28M 0 100% /snap/snapd/7264
tmpfs 99M 0 99M 0% /run/user/1000
دستگاه با / در ستون Mounted on در این مورد دیسک ماست. در این مثال فضای زیادی در دسترس داریم (فقط از 1.4گیگ استفاده شده است). استفاده شما احتمالاً متفاوت خواهد بود.
اگرچه نظرات زیادی در مورد اندازه مناسب فضای swap وجود دارد ، اما واقعاً بستگی به ترجیحات شخصی شما و نیازهای برنامه شما دارد. به طور کلی ، مقداری برابر یا دو برابر مقدار RAM روی سیستم مناسب خواهد بود. یک قانون دیگر این است که اگر فقط از آن به عنوان fallback رم استفاده کنید ، احتمالاً چیزی بیش از 4 گیگ Swapنیاز نمیباشد.
مرحله 3 – ایجاد فایل swap
اکنون که فضای هارد دیسک موجود خود را می دانیم ، می توانیم یک فایل swap در سیستم فایل خود ایجاد کنیم. ما فایلی را به اندازه ای که می خواهیم به نام swapfile در دیرکتوری ریشه (/)خود قرار خواهیم داد.
بهترین راه برای ایجاد فایل swap با برنامه fallocate است. این دستور بلافاصله یک فایل با اندازه مشخص ایجاد می کند.
از آنجا که سرور مجازی در مثال ما 1 گیگ RAM دارد ، ما یک فایل 1 گیگی را در این راهنما ایجاد خواهیم کرد. این رم را متناسب با نیازهای سرور مجازی خود تنظیم کنید:
$ sudo fallocate -l 1G /swapfile
با تایپ این دستور می توانیم تأیید کنیم که مقدار صحیح فضا محفوظ است:
$ ls -lh /swapfile
$ -rw-r–r– 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
فایل ما با مقدار صحیحی از فضای کنار گذاشته شده ایجاد شده است.
مرحله 4 – فعال کردن فایل swap
اکنون که فایلی با اندازه مناسب در دسترس داریم ، باید در عمل این را به فضای swap تبدیل کنیم.
ابتدا باید مجوزهای فایل را قفل کنیم تا فقط کاربرانی که دارای حق امتیاز هستند بتوانند مطالب را بخوانند. این کار مانع از دسترسی کاربران عادی به فایل می شود که پیامدهای امنیتی قابل توجهی دارد.
با تایپ کردن دستور زیر فایل فقط در دسترس ریشه قرار میگیرد:
$ sudo chmod 600 /swapfile
تغییر مجوزها را با تایپ دستور زیر تأیید کنید:
$ ls -lh /swapfile
Output
-rw——- 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
همانطور که مشاهده می کنید ، فقط کاربر اصلی دارای پرچم های خواندن و نوشتن است.
اکنون می توانیم با تایپ کردن این دستور فایل را به عنوان فضای swap مشخص کنیم:
$ sudo mkswap /swapfile
Output
Setting up swapspace version 1, size = 1024 MiB (1073737728 bytes)
no label, UUID=6e965805-2ab9-450f-aed6-577e74089dbf
پس از علامت گذاری فایل ، می توانیم فایل swap را فعال کنیم و به سیستم ما امکان استفاده از آن را می دهد:
$ sudo swapon /swapfile
با تایپ این دستور تأیید کنید که swap در دسترس است:
$ sudo swapon –show
Output
NAME TYPE SIZE USED PRIO
/swapfile file 1024M 0B -2
ما می توانیم بازده ابزار free را دوباره بررسی کنیم تا یافته هایمان را تأیید کنیم:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 123Mi 644Mi 0.0Ki 213Mi 714Mi
Swap: 1.0Gi 0B 1.0Gi
swap ما با موفقیت تنظیم شده است و سیستم عامل ما در صورت وم شروع به استفاده از آن خواهد کرد.
مرحله 5 – دائمی کردن فایل Swap
تغییرات اخیر ما فایل Swap بخش فعلی را فعال کرده است. اما اگر راه اندازی مجدد کنیم ، سرور مجازی تنظیمات swap را به طور خودکار حفظ نمی کند. ما می توانیم با اضافه کردن فایل swap به فایل / etc / fstab خود ، این تنظیمات را تغییر دهیم.
از فایل / etc / fstab نسخه پشتیبان تهیه کنید تا در صورت بروز هرگونه خطا با مشکلی مواجه نشوید:
$ sudo cp /etc/fstab /etc/fstab.bak
با تایپ کردن این دستور اطلاعات فایل swap را به انتهای فایل / etc / fstab خود اضافه کنید:
$ echo ‘/swapfile none swap sw 0 0’ | sudo tee -a /etc/fstab
در مرحله بعدی برخی از تنظیماتی را میتوانیم به روز کنیم بررسی مینماییم تا فضای swap خود را تنظیم کنیم.
مرحله 6 – تنظیمات swap خود را تعیین کنید
چند گزینه وجود دارد که می توانید پیکربندی کنید که در عملکرد سیستم شما هنگام برخورد با swap تأثیر می گذارد.
تنظیم ویژگی Swappiness
پارامتر swappiness پیکربندی میکند که سیستم شما چند بار داده را از RAM به فضای swap در گردش قرار دهد. این مقدار بین 0 تا 100 است که درصد را نشان می دهد.
با مقادیر نزدیک به صفر ، هسته داده ها را به دیسک منتقل نمیکند مگر اینکه واقعا لازم باشد. به یاد داشته باشید ، تعامل با فایل swap هزینه بر” است زیرا مدت زمان زیادی نسبت به تعامل با RAM طول می کشد و می تواند باعث کاهش قابل توجه عملکرد شود. به طور کلی اعلام به سیستم مبنی بر متکی نبودن زیاد به swap ، باعث سریعتر شدن سیستم شما خواهد شد.
مقادیر نزدیک به 100 ، سعی می کنند تا داده های بیشتری را در swap قرار دهند تا فضای خالی RAM بیشتری حفظ کنند. بسته به مشخصات حافظه برنامه های شما یا آنچه از سرور مجازی خود برای آن استفاده می کنید ، این کار ممکن است در بعضی موارد ارحج باشد.
می توانیم با تایپ کردن دستور زیر مقدار swappiness فعلی را مشاهده کنیم:
$ cat /proc/sys/vm/swappiness
Output
60
برای دسکتاپ ، تنظیم swappiness روی 60 مقدار بدی نیست. برای یک سرور مجازی ، ممکن است بخواهید آن را به 0 نزدیک کنید.
ما می توانیم swappiness را با استفاده از دستور sysctl به مقدار دیگری تبدیل کنیم.
به عنوان مثال ، برای تنظیم swappiness روی 10 ، می توانیم تایپ کنیم:
$ sudo sysctl vm.swappiness=10
Output
vm.swappiness = 10
این تنظیم تا ریبوت بعدی ادامه خواهد داشت. ما می توانیم با اضافه کردن خط به فایل /etc/sysctl.conf ، این مقدار را به طور خودکار در ریستارت تنظیم کنیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین می توانید اضافه کنید:
/etc/sysctl.conf
vm.swappiness=10
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
تعیین تنظیمات فشار Cache
مقدار مرتبط دیگری که ممکن است بخواهید آن را تغییر دهید vfs_cache_pressure است. این تنظیمات چگونگی انتخاب سیستم برای ذخیره اطلاعات inode و dentry نسبت به سایر داده ها را پیکربندی می کند.
در اصل ، داده های دسترسی در مورد سیستم فایل است. به طور کلی جستجوی آن هزینه بر است و بسیار درخواست میشود، بنابراین یک حافظه پنهان برای سیستم شما بسیار عالی خواهد بود. با پرس و جوی مجدد سیستم فایل proc می توانید مقدار فعلی را مشاهده کنید:
$ cat /proc/sys/vm/vfs_cache_pressure
Output
100
همانطور که سیستم ما در حال حاضر پیکربندی شده است ، خیلی سریع اطلاعات inode را از حافظه نهان پاک می کند. می توانیم با تایپ کردن دستور زیر، میتوانیم آن را روی تنظیمات محافظه کارانه تری مانند 50 تنظیم کنیم:
$ sudo sysctl vm.vfs_cache_pressure=50
Output
vm.vfs_cache_pressure = 50
باز هم ، این فقط برای بخش فعلی ما معتبر است. ما می توانیم با اضافه کردن آن به فایل پیکربندی خود مانند تنظیمات swappiness آن را تغییر دهیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین ، خطی را اضافه کنید که مقدار جدید شما را مشخص می کند:
/etc/sysctl.conf
vm.vfs_cache_pressure=50
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
نتیجه
پیروی از مراحل موجود در این راهنما در مواردی که منجر به استثناهای اتمام حافظه شود ، به شما فضای تنفس می دهد. فضای swap می تواند برای جلوگیری از برخی از این مشکلات متداول فوق العاده مفید باشد.
اگر به خطاهای OOM (اتمام حافظه) برخورد می کنید ، یا می بینید که سیستم شما قادر به استفاده از برنامه های مورد نیاز شما نیست ، بهترین راه حل این است که تنظیمات برنامه خود را بهینه کنید یا سرور مجازی خود را به روز کنید.
یکی از راه های محافظت در برابر خطاهای اتمام حافظه در برنامه ها ، اضافه کردن فضای Swap به سرور مجازی شما است. در این راهنما نحوه اضافه کردن فایل swap به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 را پوشش خواهیم داد.
هشدار: اگرچه Swap برای سیستم هایی که از هارد دیسک های معمول چرخشی استفاده میکنند ، توصیه میشود اما قرار دادن Swap در SSD ها می تواند با گذشت زمان مشکلاتی را برای تخریب سخت افزار ایجاد کند. به همین دلیل ، ما امکان فعال کردن Swap در vpsgol یا هر ارائه دهنده دیگری که از حافظه SSD استفاده می کند را توصیه نمی کنیم.
Swap چیست؟
Swap بخشی از حافظه هارد دیسک است که برای سیستم عامل کنار گذاشته شده است تا داده هایی را که دیگر نمی تواند در RAM نگهداری کند ، به طور موقت ذخیره کند. این به شما امکان می دهد مقدار اطلاعاتی را که سرور مجازی شما می تواند در حافظه کاری خود نگه دارد افزایش یابد. فضای Swap در هارد دیسک عمدتاً زمانی استفاده می شود که دیگر فضای کافی در حافظه رم برای نگهداری داده های برنامه وجود نداشته باشد.
اطلاعات ارسال شده روی دیسک به طور قابل توجهی کندتر از اطلاعات موجود در RAM خواهد بود ، اما سیستم عامل ترجیح می دهد داده های برنامه را در حافظه نگه داشته و از داده های قدیمی تر swap استفاده کند. به طور کلی ، داشتن فضای Swap به عنوان fallback برای زمانی که رم رو به اتمام است، می تواند یک شبکه ایمنی مناسب در برابر استثناهای اتمام حافظه در سیستم های با حافظه غیر SSD باشد.
مرحله 1 – بررسی سیستم برای اطلاعات Swap
قبل از شروع ، می توانیم بررسی کنیم که آیا سیستم از قبل فضای Swap در دسترس دارد یا خیر. ممکن است چندین فایل Swap یا پارتیشن swap داشته باشد ، اما به طور کلی یکی از آنها کافی می باشد.
با تایپ کردن این دستور می توانیم ببینیم که آیا این سیستم Swap پیکربندی شده دارد:
$ sudo swapon –show
اگر هیچ خروجی دریافت نکردید ، بدان معنی است که سیستم شما در حال حاضر فضای Swap در دسترس ندارد.
با استفاده از ابزار free می توانید تأیید کنید که هیچ Swap فعالی وجود ندارد:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 122Mi 647Mi 0.0Ki 211Mi 714Mi
Swap: 0B 0B 0B
همانطور که در ردیف Swap خروجی مشاهده می کنید ، هیچ Swap روی سیستم فعال نیست.
مرحله 2 – بررسی فضای موجود در پارتیشن هارد دیسک
قبل از ایجاد فایل Swap ، استفاده فعلی دیسک خود را بررسی خواهیم کرد تا مطمئن شویم که فضای کافی داریم. این کار را با وارد کردن دستور زیر انجام دهید:
$ df -h
Output
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 474M 0 474M 0% /dev
tmpfs 99M 932K 98M 1% /run
/dev/vda1 25G 1.4G 23G 7% /
tmpfs 491M 0 491M 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 491M 0 491M 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.9M 101M 4% /boot/efi
/dev/loop0 55M 55M 0 100% /snap/core/1705
/dev/loop1 69M 69M 0 100% /snap/lxd/14804
/dev/loop2 28M 28M 0 100% /snap/snapd/7264
tmpfs 99M 0 99M 0% /run/user/1000
دستگاه با / در ستون Mounted on در این مورد دیسک ماست. در این مثال فضای زیادی در دسترس داریم (فقط از 1.4گیگ استفاده شده است). استفاده شما احتمالاً متفاوت خواهد بود.
اگرچه نظرات زیادی در مورد اندازه مناسب فضای swap وجود دارد ، اما واقعاً بستگی به ترجیحات شخصی شما و نیازهای برنامه شما دارد. به طور کلی ، مقداری برابر یا دو برابر مقدار RAM روی سیستم مناسب خواهد بود. یک قانون دیگر این است که اگر فقط از آن به عنوان fallback رم استفاده کنید ، احتمالاً چیزی بیش از 4 گیگ Swapنیاز نمیباشد.
مرحله 3 – ایجاد فایل swap
اکنون که فضای هارد دیسک موجود خود را می دانیم ، می توانیم یک فایل swap در سیستم فایل خود ایجاد کنیم. ما فایلی را به اندازه ای که می خواهیم به نام swapfile در دیرکتوری ریشه (/)خود قرار خواهیم داد.
بهترین راه برای ایجاد فایل swap با برنامه fallocate است. این دستور بلافاصله یک فایل با اندازه مشخص ایجاد می کند.
از آنجا که سرور مجازی در مثال ما 1 گیگ RAM دارد ، ما یک فایل 1 گیگی را در این راهنما ایجاد خواهیم کرد. این رم را متناسب با نیازهای سرور مجازی خود تنظیم کنید:
$ sudo fallocate -l 1G /swapfile
با تایپ این دستور می توانیم تأیید کنیم که مقدار صحیح فضا محفوظ است:
$ ls -lh /swapfile
$ -rw-r–r– 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
فایل ما با مقدار صحیحی از فضای کنار گذاشته شده ایجاد شده است.
مرحله 4 – فعال کردن فایل swap
اکنون که فایلی با اندازه مناسب در دسترس داریم ، باید در عمل این را به فضای swap تبدیل کنیم.
ابتدا باید مجوزهای فایل را قفل کنیم تا فقط کاربرانی که دارای حق امتیاز هستند بتوانند مطالب را بخوانند. این کار مانع از دسترسی کاربران عادی به فایل می شود که پیامدهای امنیتی قابل توجهی دارد.
با تایپ کردن دستور زیر فایل فقط در دسترس ریشه قرار میگیرد:
$ sudo chmod 600 /swapfile
تغییر مجوزها را با تایپ دستور زیر تأیید کنید:
$ ls -lh /swapfile
Output
-rw——- 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
همانطور که مشاهده می کنید ، فقط کاربر اصلی دارای پرچم های خواندن و نوشتن است.
اکنون می توانیم با تایپ کردن این دستور فایل را به عنوان فضای swap مشخص کنیم:
$ sudo mkswap /swapfile
Output
Setting up swapspace version 1, size = 1024 MiB (1073737728 bytes)
no label, UUID=6e965805-2ab9-450f-aed6-577e74089dbf
پس از علامت گذاری فایل ، می توانیم فایل swap را فعال کنیم و به سیستم ما امکان استفاده از آن را می دهد:
$ sudo swapon /swapfile
با تایپ این دستور تأیید کنید که swap در دسترس است:
$ sudo swapon –show
Output
NAME TYPE SIZE USED PRIO
/swapfile file 1024M 0B -2
ما می توانیم بازده ابزار free را دوباره بررسی کنیم تا یافته هایمان را تأیید کنیم:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 123Mi 644Mi 0.0Ki 213Mi 714Mi
Swap: 1.0Gi 0B 1.0Gi
swap ما با موفقیت تنظیم شده است و سیستم عامل ما در صورت وم شروع به استفاده از آن خواهد کرد.
مرحله 5 – دائمی کردن فایل Swap
تغییرات اخیر ما فایل Swap بخش فعلی را فعال کرده است. اما اگر راه اندازی مجدد کنیم ، سرور مجازی تنظیمات swap را به طور خودکار حفظ نمی کند. ما می توانیم با اضافه کردن فایل swap به فایل / etc / fstab خود ، این تنظیمات را تغییر دهیم.
از فایل / etc / fstab نسخه پشتیبان تهیه کنید تا در صورت بروز هرگونه خطا با مشکلی مواجه نشوید:
$ sudo cp /etc/fstab /etc/fstab.bak
با تایپ کردن این دستور اطلاعات فایل swap را به انتهای فایل / etc / fstab خود اضافه کنید:
$ echo ‘/swapfile none swap sw 0 0’ | sudo tee -a /etc/fstab
در مرحله بعدی برخی از تنظیماتی را میتوانیم به روز کنیم بررسی مینماییم تا فضای swap خود را تنظیم کنیم.
مرحله 6 – تنظیمات swap خود را تعیین کنید
چند گزینه وجود دارد که می توانید پیکربندی کنید که در عملکرد سیستم شما هنگام برخورد با swap تأثیر می گذارد.
تنظیم ویژگی Swappiness
پارامتر swappiness پیکربندی میکند که سیستم شما چند بار داده را از RAM به فضای swap در گردش قرار دهد. این مقدار بین 0 تا 100 است که درصد را نشان می دهد.
با مقادیر نزدیک به صفر ، هسته داده ها را به دیسک منتقل نمیکند مگر اینکه واقعا لازم باشد. به یاد داشته باشید ، تعامل با فایل swap هزینه بر” است زیرا مدت زمان زیادی نسبت به تعامل با RAM طول می کشد و می تواند باعث کاهش قابل توجه عملکرد شود. به طور کلی اعلام به سیستم مبنی بر متکی نبودن زیاد به swap ، باعث سریعتر شدن سیستم شما خواهد شد.
مقادیر نزدیک به 100 ، سعی می کنند تا داده های بیشتری را در swap قرار دهند تا فضای خالی RAM بیشتری حفظ کنند. بسته به مشخصات حافظه برنامه های شما یا آنچه از سرور مجازی خود برای آن استفاده می کنید ، این کار ممکن است در بعضی موارد ارحج باشد.
می توانیم با تایپ کردن دستور زیر مقدار swappiness فعلی را مشاهده کنیم:
$ cat /proc/sys/vm/swappiness
Output
60
برای دسکتاپ ، تنظیم swappiness روی 60 مقدار بدی نیست. برای یک سرور مجازی ، ممکن است بخواهید آن را به 0 نزدیک کنید.
ما می توانیم swappiness را با استفاده از دستور sysctl به مقدار دیگری تبدیل کنیم.
به عنوان مثال ، برای تنظیم swappiness روی 10 ، می توانیم تایپ کنیم:
$ sudo sysctl vm.swappiness=10
Output
vm.swappiness = 10
این تنظیم تا ریبوت بعدی ادامه خواهد داشت. ما می توانیم با اضافه کردن خط به فایل /etc/sysctl.conf ، این مقدار را به طور خودکار در ریستارت تنظیم کنیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین می توانید اضافه کنید:
/etc/sysctl.conf
vm.swappiness=10
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
تعیین تنظیمات فشار Cache
مقدار مرتبط دیگری که ممکن است بخواهید آن را تغییر دهید vfs_cache_pressure است. این تنظیمات چگونگی انتخاب سیستم برای ذخیره اطلاعات inode و dentry نسبت به سایر داده ها را پیکربندی می کند.
در اصل ، داده های دسترسی در مورد سیستم فایل است. به طور کلی جستجوی آن هزینه بر است و بسیار درخواست میشود، بنابراین یک حافظه پنهان برای سیستم شما بسیار عالی خواهد بود. با پرس و جوی مجدد سیستم فایل proc می توانید مقدار فعلی را مشاهده کنید:
$ cat /proc/sys/vm/vfs_cache_pressure
Output
100
همانطور که سیستم ما در حال حاضر پیکربندی شده است ، خیلی سریع اطلاعات inode را از حافظه نهان پاک می کند. می توانیم با تایپ کردن دستور زیر، میتوانیم آن را روی تنظیمات محافظه کارانه تری مانند 50 تنظیم کنیم:
$ sudo sysctl vm.vfs_cache_pressure=50
Output
vm.vfs_cache_pressure = 50
باز هم ، این فقط برای بخش فعلی ما معتبر است. ما می توانیم با اضافه کردن آن به فایل پیکربندی خود مانند تنظیمات swappiness آن را تغییر دهیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین ، خطی را اضافه کنید که مقدار جدید شما را مشخص می کند:
/etc/sysctl.conf
vm.vfs_cache_pressure=50
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
نتیجه
پیروی از مراحل موجود در این راهنما در مواردی که منجر به استثناهای اتمام حافظه شود ، به شما فضای تنفس می دهد. فضای swap می تواند برای جلوگیری از برخی از این مشکلات متداول فوق العاده مفید باشد.
اگر به خطاهای OOM (اتمام حافظه) برخورد می کنید ، یا می بینید که سیستم شما قادر به استفاده از برنامه های مورد نیاز شما نیست ، بهترین راه حل این است که تنظیمات برنامه خود را بهینه کنید یا سرور مجازی خود را به روز کنید.
یکی از راه های محافظت در برابر خطاهای اتمام حافظه در برنامه ها ، اضافه کردن فضای Swap به سرور مجازی شما است. در این راهنما نحوه اضافه کردن فایل swap به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 را پوشش خواهیم داد.
هشدار: اگرچه Swap برای سیستم هایی که از هارد دیسک های معمول چرخشی استفاده میکنند ، توصیه میشود اما قرار دادن Swap در SSD ها می تواند با گذشت زمان مشکلاتی را برای تخریب سخت افزار ایجاد کند. به همین دلیل ، ما امکان فعال کردن Swap در vpsgol یا هر ارائه دهنده دیگری که از حافظه SSD استفاده می کند را توصیه نمی کنیم.
Swap چیست؟
Swap بخشی از حافظه هارد دیسک است که برای سیستم عامل کنار گذاشته شده است تا داده هایی را که دیگر نمی تواند در RAM نگهداری کند ، به طور موقت ذخیره کند. این به شما امکان می دهد مقدار اطلاعاتی را که سرور مجازی شما می تواند در حافظه کاری خود نگه دارد افزایش یابد. فضای Swap در هارد دیسک عمدتاً زمانی استفاده می شود که دیگر فضای کافی در حافظه رم برای نگهداری داده های برنامه وجود نداشته باشد.
اطلاعات ارسال شده روی دیسک به طور قابل توجهی کندتر از اطلاعات موجود در RAM خواهد بود ، اما سیستم عامل ترجیح می دهد داده های برنامه را در حافظه نگه داشته و از داده های قدیمی تر swap استفاده کند. به طور کلی ، داشتن فضای Swap به عنوان fallback برای زمانی که رم رو به اتمام است، می تواند یک شبکه ایمنی مناسب در برابر استثناهای اتمام حافظه در سیستم های با حافظه غیر SSD باشد.
مرحله 1 – بررسی سیستم برای اطلاعات Swap
قبل از شروع ، می توانیم بررسی کنیم که آیا سیستم از قبل فضای Swap در دسترس دارد یا خیر. ممکن است چندین فایل Swap یا پارتیشن swap داشته باشد ، اما به طور کلی یکی از آنها کافی می باشد.
با تایپ کردن این دستور می توانیم ببینیم که آیا این سیستم Swap پیکربندی شده دارد:
$ sudo swapon –show
اگر هیچ خروجی دریافت نکردید ، بدان معنی است که سیستم شما در حال حاضر فضای Swap در دسترس ندارد.
با استفاده از ابزار free می توانید تأیید کنید که هیچ Swap فعالی وجود ندارد:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 122Mi 647Mi 0.0Ki 211Mi 714Mi
Swap: 0B 0B 0B
همانطور که در ردیف Swap خروجی مشاهده می کنید ، هیچ Swap روی سیستم فعال نیست.
مرحله 2 – بررسی فضای موجود در پارتیشن هارد دیسک
قبل از ایجاد فایل Swap ، استفاده فعلی دیسک خود را بررسی خواهیم کرد تا مطمئن شویم که فضای کافی داریم. این کار را با وارد کردن دستور زیر انجام دهید:
$ df -h
Output
Filesystem Size Used Avail Use% Mounted on
udev 474M 0 474M 0% /dev
tmpfs 99M 932K 98M 1% /run
/dev/vda1 25G 1.4G 23G 7% /
tmpfs 491M 0 491M 0% /dev/shm
tmpfs 5.0M 0 5.0M 0% /run/lock
tmpfs 491M 0 491M 0% /sys/fs/cgroup
/dev/vda15 105M 3.9M 101M 4% /boot/efi
/dev/loop0 55M 55M 0 100% /snap/core/1705
/dev/loop1 69M 69M 0 100% /snap/lxd/14804
/dev/loop2 28M 28M 0 100% /snap/snapd/7264
tmpfs 99M 0 99M 0% /run/user/1000
دستگاه با / در ستون Mounted on در این مورد دیسک ماست. در این مثال فضای زیادی در دسترس داریم (فقط از 1.4گیگ استفاده شده است). استفاده شما احتمالاً متفاوت خواهد بود.
اگرچه نظرات زیادی در مورد اندازه مناسب فضای swap وجود دارد ، اما واقعاً بستگی به ترجیحات شخصی شما و نیازهای برنامه شما دارد. به طور کلی ، مقداری برابر یا دو برابر مقدار RAM روی سیستم مناسب خواهد بود. یک قانون دیگر این است که اگر فقط از آن به عنوان fallback رم استفاده کنید ، احتمالاً چیزی بیش از 4 گیگ Swapنیاز نمیباشد.
مرحله 3 – ایجاد فایل swap
اکنون که فضای هارد دیسک موجود خود را می دانیم ، می توانیم یک فایل swap در سیستم فایل خود ایجاد کنیم. ما فایلی را به اندازه ای که می خواهیم به نام swapfile در دیرکتوری ریشه (/)خود قرار خواهیم داد.
بهترین راه برای ایجاد فایل swap با برنامه fallocate است. این دستور بلافاصله یک فایل با اندازه مشخص ایجاد می کند.
از آنجا که سرور مجازی در مثال ما 1 گیگ RAM دارد ، ما یک فایل 1 گیگی را در این راهنما ایجاد خواهیم کرد. این رم را متناسب با نیازهای سرور مجازی خود تنظیم کنید:
$ sudo fallocate -l 1G /swapfile
با تایپ این دستور می توانیم تأیید کنیم که مقدار صحیح فضا محفوظ است:
$ ls -lh /swapfile
$ -rw-r–r– 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
فایل ما با مقدار صحیحی از فضای کنار گذاشته شده ایجاد شده است.
مرحله 4 – فعال کردن فایل swap
اکنون که فایلی با اندازه مناسب در دسترس داریم ، باید در عمل این را به فضای swap تبدیل کنیم.
ابتدا باید مجوزهای فایل را قفل کنیم تا فقط کاربرانی که دارای حق امتیاز هستند بتوانند مطالب را بخوانند. این کار مانع از دسترسی کاربران عادی به فایل می شود که پیامدهای امنیتی قابل توجهی دارد.
با تایپ کردن دستور زیر فایل فقط در دسترس ریشه قرار میگیرد:
$ sudo chmod 600 /swapfile
تغییر مجوزها را با تایپ دستور زیر تأیید کنید:
$ ls -lh /swapfile
Output
-rw——- 1 root root 1.0G Apr 25 11:14 /swapfile
همانطور که مشاهده می کنید ، فقط کاربر اصلی دارای پرچم های خواندن و نوشتن است.
اکنون می توانیم با تایپ کردن این دستور فایل را به عنوان فضای swap مشخص کنیم:
$ sudo mkswap /swapfile
Output
Setting up swapspace version 1, size = 1024 MiB (1073737728 bytes)
no label, UUID=6e965805-2ab9-450f-aed6-577e74089dbf
پس از علامت گذاری فایل ، می توانیم فایل swap را فعال کنیم و به سیستم ما امکان استفاده از آن را می دهد:
$ sudo swapon /swapfile
با تایپ این دستور تأیید کنید که swap در دسترس است:
$ sudo swapon –show
Output
NAME TYPE SIZE USED PRIO
/swapfile file 1024M 0B -2
ما می توانیم بازده ابزار free را دوباره بررسی کنیم تا یافته هایمان را تأیید کنیم:
$ free -h
Output
total used free shared buff/cache available
Mem: 981Mi 123Mi 644Mi 0.0Ki 213Mi 714Mi
Swap: 1.0Gi 0B 1.0Gi
swap ما با موفقیت تنظیم شده است و سیستم عامل ما در صورت وم شروع به استفاده از آن خواهد کرد.
مرحله 5 – دائمی کردن فایل Swap
تغییرات اخیر ما فایل Swap بخش فعلی را فعال کرده است. اما اگر راه اندازی مجدد کنیم ، سرور مجازی تنظیمات swap را به طور خودکار حفظ نمی کند. ما می توانیم با اضافه کردن فایل swap به فایل / etc / fstab خود ، این تنظیمات را تغییر دهیم.
از فایل / etc / fstab نسخه پشتیبان تهیه کنید تا در صورت بروز هرگونه خطا با مشکلی مواجه نشوید:
$ sudo cp /etc/fstab /etc/fstab.bak
با تایپ کردن این دستور اطلاعات فایل swap را به انتهای فایل / etc / fstab خود اضافه کنید:
$ echo ‘/swapfile none swap sw 0 0’ | sudo tee -a /etc/fstab
در مرحله بعدی برخی از تنظیماتی را میتوانیم به روز کنیم بررسی مینماییم تا فضای swap خود را تنظیم کنیم.
مرحله 6 – تنظیمات swap خود را تعیین کنید
چند گزینه وجود دارد که می توانید پیکربندی کنید که در عملکرد سیستم شما هنگام برخورد با swap تأثیر می گذارد.
تنظیم ویژگی Swappiness
پارامتر swappiness پیکربندی میکند که سیستم شما چند بار داده را از RAM به فضای swap در گردش قرار دهد. این مقدار بین 0 تا 100 است که درصد را نشان می دهد.
با مقادیر نزدیک به صفر ، هسته داده ها را به دیسک منتقل نمیکند مگر اینکه واقعا لازم باشد. به یاد داشته باشید ، تعامل با فایل swap هزینه بر” است زیرا مدت زمان زیادی نسبت به تعامل با RAM طول می کشد و می تواند باعث کاهش قابل توجه عملکرد شود. به طور کلی اعلام به سیستم مبنی بر متکی نبودن زیاد به swap ، باعث سریعتر شدن سیستم شما خواهد شد.
مقادیر نزدیک به 100 ، سعی می کنند تا داده های بیشتری را در swap قرار دهند تا فضای خالی RAM بیشتری حفظ کنند. بسته به مشخصات حافظه برنامه های شما یا آنچه از سرور مجازی خود برای آن استفاده می کنید ، این کار ممکن است در بعضی موارد ارحج باشد.
می توانیم با تایپ کردن دستور زیر مقدار swappiness فعلی را مشاهده کنیم:
$ cat /proc/sys/vm/swappiness
Output
60
برای دسکتاپ ، تنظیم swappiness روی 60 مقدار بدی نیست. برای یک سرور مجازی ، ممکن است بخواهید آن را به 0 نزدیک کنید.
ما می توانیم swappiness را با استفاده از دستور sysctl به مقدار دیگری تبدیل کنیم.
به عنوان مثال ، برای تنظیم swappiness روی 10 ، می توانیم تایپ کنیم:
$ sudo sysctl vm.swappiness=10
Output
vm.swappiness = 10
این تنظیم تا ریبوت بعدی ادامه خواهد داشت. ما می توانیم با اضافه کردن خط به فایل /etc/sysctl.conf ، این مقدار را به طور خودکار در ریستارت تنظیم کنیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین می توانید اضافه کنید:
/etc/sysctl.conf
vm.swappiness=10
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
تعیین تنظیمات فشار Cache
مقدار مرتبط دیگری که ممکن است بخواهید آن را تغییر دهید vfs_cache_pressure است. این تنظیمات چگونگی انتخاب سیستم برای ذخیره اطلاعات inode و dentry نسبت به سایر داده ها را پیکربندی می کند.
در اصل ، داده های دسترسی در مورد سیستم فایل است. به طور کلی جستجوی آن هزینه بر است و بسیار درخواست میشود، بنابراین یک حافظه پنهان برای سیستم شما بسیار عالی خواهد بود. با پرس و جوی مجدد سیستم فایل proc می توانید مقدار فعلی را مشاهده کنید:
$ cat /proc/sys/vm/vfs_cache_pressure
Output
100
همانطور که سیستم ما در حال حاضر پیکربندی شده است ، خیلی سریع اطلاعات inode را از حافظه نهان پاک می کند. می توانیم با تایپ کردن دستور زیر، میتوانیم آن را روی تنظیمات محافظه کارانه تری مانند 50 تنظیم کنیم:
$ sudo sysctl vm.vfs_cache_pressure=50
Output
vm.vfs_cache_pressure = 50
باز هم ، این فقط برای بخش فعلی ما معتبر است. ما می توانیم با اضافه کردن آن به فایل پیکربندی خود مانند تنظیمات swappiness آن را تغییر دهیم:
$ sudo nano /etc/sysctl.conf
در پایین ، خطی را اضافه کنید که مقدار جدید شما را مشخص می کند:
/etc/sysctl.conf
vm.vfs_cache_pressure=50
پس از اتمام فایل را ذخیره کنید و ببندید.
نتیجه
پیروی از مراحل موجود در این راهنما در مواردی که منجر به استثناهای اتمام حافظه شود ، به شما فضای تنفس می دهد. فضای swap می تواند برای جلوگیری از برخی از این مشکلات متداول فوق العاده مفید باشد.
اگر به خطاهای OOM (اتمام حافظه) برخورد می کنید ، یا می بینید که سیستم شما قادر به استفاده از برنامه های مورد نیاز شما نیست ، بهترین راه حل این است که تنظیمات برنامه خود را بهینه کنید یا سرور مجازی خود را به روز کنید.
Composer یک ابزار مدیریت وابستگی محبوب برای PHP است که عمدتاً برای تسهیل نصب و به روزرسانی برای متعلقات پروژه ایجاد شده است. این ابزار بررسی خواهد کرد که یک پروژه خاص به چه بسته های دیگری متکی است و با استفاده از نسخه های مناسب با توجه به نیاز پروژه ، آنها را برای شما نصب می کند. Composer همچنین معمولاً برای راه اندازی پروژه های جدید بر اساس چارچوب های محبوب PHP مانند Symfony و Laravel استفاده می شود.
در این آموزش ، نصب و شروع Composer را روی یک سیستم Ubuntu 20.04 بررسی می کنید.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این راهنما ، به عنوان یک کاربر sudo غیر ریشه به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 و یک فایروال فعال شده روی سرور مجازی خود نیاز دارید. برای انجام این کار، می توانید راهنمای تنظیم اولیه سرور مجازی ما برای اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
مرحله 1 – نصب PHP و متعلقات اضافی
علاوه بر متعلقاتی که قبلاً باید درون سیستم اوبونتو 20.04 شما مانند git و curl وجود داشته باشد ، Composer برای اجرای اسکریپت های PHP در خط فرمان ، به php-cli نیز و برای اکسترکت بایگانی های zip شده به unzip نیاز دارد. اکنون این وابستگی ها را نصب خواهیم کرد.
ابتدا حافظه نهان مدیر بسته را با اجرای این دستور به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
در مرحله بعدی ، برای نصب بسته های مورد نیاز ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ sudo apt install php-cli unzip
⦁
از شما خواسته می شود که نصب را با تایپ Y و سپس ENTER تأیید کنید.
پس از نصب پیش نیازها ، می توانید به سراغ نصب Composer بروید.
مرحله 2 – دانلود و نصب Composer
Composer اسکریپت نصب کننده ای را فراهم می کند که به زبان PHP نوشته شده است. آن را دانلود خواهیم کرد ، و تأیید می کنیم که مشکلی ندارد ، و سپس از آن برای نصب Composer استفاده خواهیم کرد.
مطمئن شوید که در دیرکتوری هوم خود قرار دارید ، سپس نصب را با استفاده از curl بازیابی کنید:
⦁ $ cd ~
⦁
⦁ $ curl -sS https://getcomposer.org/installer -o composer-setup.php
در مرحله بعد ، تأیید خواهیم کرد که نصب کننده دانلود شده با هش SHA-384 برای جدیدترین نصب کننده در صفحه کلیدهای عمومی Composer / امضاها مطابقت دارد. برای تسهیل مرحله تأیید ، می توانید از دستور زیر استفاده کنید تا آخرین hash را از صفحه Composer به طور برنامه وار بدست آورید و آن را در متغیر پوسته ذخیره کنید:
⦁ $ HASH=`curl -sS https://composer.github.io/installer.sig`
⦁
اگر می خواهید مقدار به دست آمده را تأیید کنید ، می توانید این دستور را اجرا کنید:
⦁ $ echo $HASH
⦁
Output
e0012edf3e80b6978849f5eff0d4b4e4c79ff1609dd1e613307e163854d24ae64f26d17af3ef0bf7cfb710ca74755a
اکنون کد PHP زیر را ، همانطور که در صفحه دانلود Composer ارائه شده است ، اجرا کنید تا تأیید کنید که اسکریپت نصب برای اجرا امن است:
⦁ $ php -r if (hash_file(‘SHA384’, ‘composer-setup.php’) === ‘$HASH’) { echo ‘Installer verified’; } else { echo ‘Installer corrupt’; unlink(‘composer-setup.php’); } echo PHP_EOL;”
⦁
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Installer verified
اگر خروجی می گوید نصب کننده مشکل دارد ، باید اسکریپت نصب را بار دیگر دانلود کنید و بررسی کنید که از هش درست استفاده می کنید. سپس فرایند تأیید را تکرار کنید. وقتی یک نصب تأیید شده داشتید ، می توانید ادامه دهید.
برای نصب Composer در سطح جهانی ، از دستور زیر استفاده کنید که Composer را به عنوان یک فرمان در گستره سیستم به نام Composer تحت ، usr / local / bin دانلود و نصب می کند:
⦁ $ sudo php composer-setup.php –install-dir=/usr/local/bin –filename=composer
⦁
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
All settings correct for using Composer
Downloading…
Composer (version 1.10.5) successfully installed to: /usr/local/bin/composer
Use it: php /usr/local/bin/composer
برای آزمایش نصب خود ، اجرا کنید:
⦁ $ composer
⦁
Output
______
/ ____/___ ____ ___ ____ ____ ________ _____
/ / / __ \/ __ `__ \/ __ \/ __ \/ ___/ _ \/ ___/
/ /___/ /_/ / / / / / / /_/ / /_/ (__ ) __/ /
\____/\____/_/ /_/ /_/ .___/\____/____/\___/_/
/_/
Composer version 1.10.5 2020-04-10 11:44:22
Usage:
command [options] [arguments]
Options:
-h, –help Display this help message
-q, –quiet Do not output any message
-V, –version Display this application version
–ansi Force ANSI output
–no-ansi Disable ANSI output
-n, –no-interaction Do not ask any interactive question
–profile Display timing and memory usage information
–no-plugins Whether to disable plugins.
-d, –working-dir=WORKING-DIR If specified, use the given directory as working directory.
–no-cache Prevent use of the cache
-v|vv|vvv, –verbose Increase the verbosity of messages: 1 for normal output, 2 for more verbose output and 3 for debug
…
تأیید می کند که Composer با موفقیت روی سیستم شما نصب شده است و در سطح سیستم در دسترس است.
توجه: اگر ترجیح می دهید Composer قابل اجرای جداگانه برای هر پروژه ای که در این سرور مجازی میزبانی میکنید ، داشته باشید ، می توانید آن را به صورت محلی در هر پروژه نصب کنید. این روش همچنین زمانی مفید است که کاربر سیستم شما اجازه نصب نرم افزارهای گسترده در سیستم را ندارد.
برای این کار از دستور php Composer -setup.php استفاده کنید. با این کار یک فایل composer.phar در دایرکتوری فعلی شما ایجاد می شود ، که می تواند با php comper.phar اجرا شود.
اکنون بیایید به استفاده از Composer برای مدیریت وابستگی ها بپردازیم.
مرحله 3 – استفاده از Composer در یک پروژه PHP
پروژه های PHP اغلب به کتابخانه های خارجی متکی هستند ، و مدیریت آن وابستگی ها و نسخه های آنها می تواند مشکل باشد. Composer با پیگیری نسخه های پروژه و متعلقات آن ، این مشکل را حل می کند ، ضمن اینکه روند پیدا کردن ، نصب و به روزرسانی بسته های مورد نیاز یک پروژه را نیز تسهیل می کند.
برای استفاده از Composer در پروژه خود ، به یک فایل Composer .json احتیاج دارید. فایل composer.json به Composer می گوید که به کدام متعلقات برای دانلود برای پروژه شما نیاز دارد و نصب کدام نسخه های هر بسته مجاز است. بسیار مهم است که پروژه خود را ثابت نگه دارید و از نصب نسخه های ناپایدار که به طور بالقوه می تواند باعث ایجاد مشکلات سازگاری شود ، خودداری کنید.
لازم نیست این فایل را به صورت دستی ایجاد کنید – معمولا در هنگام انجام این کار با خطاهای نحوی روبرو میشوید. Composer یک روش تعاملی برای ایجاد یک فایل جدید Composer .json بر اساس ورودی کاربر ارائه می دهد ، اگر قصد دارید پروژه خود را بعدا به عنوان یک بسته عمومی در Packagist به اشتراک بگذارید ، گزینه خوبی است. وقتی فرمان composer require را اجرا میکنید، Composer همچنین یک فایل Composer .json ایجاد می کند تا یک وابستگی را در یک پروژه تازه ایجاد شده شامل شود.
مراحل استفاده از Composer برای نصب بسته به عنوان متعلقات در یک پروژه شامل مراحل زیر است:
• شناسایی کنید که برنامه به چه نوع کتابخانه ای نیاز دارد.
• در مورد کتابخانه منبع باز مناسب در Packagist.org ، مخزن رسمی بسته بندی Composer تحقیق کنید.
⦁ بسته ای را که می خواهید به آن متکی باشید انتخاب کنید.
• composer require را اجرا کنید تا وابستگی را در فایل Composer .json شامل شده و بسته را نصب کنید.
بیایید این کار را با یک برنامه آزمایشی امتحان کنیم.
هدف از این برنامه تبدیل یک جمله معین به یک رشته سازگار با URL است- یعنی یک slug.
این معمولاً برای تبدیل عناوین صفحه به مسیرهای URL استفاده می شود (مانند قسمت نهایی URL برای این آموزش)
بیایید با ایجاد دایرکتوری برای پروژه خود شروع کنیم. آن را slugify می نامیم:
⦁ $ cd ~
⦁
⦁ $ mkdir slugify
⦁
⦁ $ cd slugify
اگرچه لازم نیست ، اکنون می توانید یک دستور composer init را اجرا کنید تا یک فایل composer.jso مفصل را برای پروژه خود ایجاد کنید. از آنجا که تنها هدف پروژه ما نشان دادن چگونگی نصب متعلقات با Composer است ، از یک فایل ساده تر Composer .json استفاده خواهیم کرد که وقتی به اولین بسته خود احتیاج داریم ، به صورت خودکار تولید می شود.
اکنون زمان آن رسیده است که Packagist.org را برای بسته ای جستجو کنیم که می تواند در تولید slugs به ما کمک کند. اگر اصطلاح Slug را در Packagist جستجو کنید ، نتیجه ای مشابه این دریافت خواهید کرد:
در سمت راست هر بسته در لیست ، دو عدد مشاهده خواهید کرد. عدد بالا نشان می دهد که چند بار بسته از طریق Composer نصب شده است ، و عدد پایین نشان می دهد که چند بار بسته بندی در GitHub ستاره دار شده است. به طور کلی ، بسته هایی با نصب بیشتر و تعداد بیشتری ستاره ، پایداری بیشتری دارند ، زیرا بسیاری از افراد از آنها استفاده می کنند. همچنین مهم است که توضیحات بسته را برای میزان ارتباط بررسی کنید تا اطمینان حاصل کنید که به چه چیز نیاز دارید.
ما به مبدل string به slug نیاز داریم. از نتایج جستجو ، بسته Cocur / slugify که به عنوان اولین نتیجه در آن صفحه ظاهر می شود ، با تعداد معینی نصب و ستاره گزینه خوبی به نظر میرسد.
بسته های Packagist دارای نام vendor و نام package هستند. هر بسته دارای یک شناسه منحصر به فرد (یک فضای نام) در همان قالب است که GitHub برای مخازن خود استفاده می کند: vendor/package. کتابخانه ای که می خواهیم نصب کنیم از فضای نام cocur / slugify استفاده می کند. برای اینکه در پروژه خود آن را به کار بگیرید ، به فضای نام بسته نیاز دارید.
اکنون که می دانید دقیقاً کدام پکیج را می خواهید نصب کنید ، می توانید composer require را اجرا کنید ، باید آن را به عنوان یک وابستگی در نظر بگیرید و همچنین فایل Composer .json را برای پروژه خود تولید کنید. نکته ای که هنگام به کارگیری بسته ها باید توجه کنیم این است که Composer هم متعلقات سطح برنامه و هم متعلقات سطح سیستم را ردیابی می کند. متعلقات سطح سیستم برای نشان دادن اینکه بسته به کدامیک از ماژول های PHP متکی است مهم هستند. بسته Cocur / slugify ، به یک ماژول PHP نیاز دارد که ما هنوز نصب نکرده ایم.
هنگامی که یک بسته مورد نیاز به یک کتابخانه سیستمی که در حال حاضر روی سرور مجازی شما نصب نشده است متکی است ، با خطایی مبنی بر اینکه چه چیزی مورد نیاز است ، مواجه می شوید:
⦁ $ composer require cocur/slugify
⦁
Output
Using version ^4.0 for cocur/slugify
./composer.json has been updated
Loading composer repositories with package information
Updating dependencies (including require-dev)
Your requirements could not be resolved to an installable set of packages.
Problem 1
– Installation request for cocur/slugify ^4.0 -> satisfiable by cocur/slugify[v4.0.0].
– cocur/slugify v4.0.0 requires ext-mbstring * -> the requested PHP extension mbstring is missing from your system.
…
برای حل مشکل وابستگی سیستم ، می توانیم با استفاده از apt search ، بسته گمشده را جستجو کنیم:
⦁ $ apt search mbstring
⦁
Output
Sorting… Done
Full Text Search… Done
php-mbstring/focal 2:7.4+75 all
MBSTRING module for PHP [default]
php-patchwork-utf8/focal 1.3.1-1 all
UTF-8 strings handling for PHP
php7.4-mbstring/focal 7.4.3-4ubuntu1 amd64
MBSTRING module for PHP
پس از یافتن نام درست بسته ، می توانید بار دیگر از apt برای نصب وابستگی سیستم استفاده کنید:
⦁ $ sudo apt install php-mbstring
⦁
پس از اتمام نصب ، مجدداً می توانید composer require را اجرا کنید:
⦁ $ composer require cocur/slugify
⦁
Output
Using version ^4.0 for cocur/slugify
./composer.json has been created
Loading composer repositories with package information
Updating dependencies (including require-dev)
Package operations: 1 install, 0 updates, 0 removals
– Installing cocur/slugify (v4.0.0): Downloading (100%)
Writing lock file
Generating autoload files
همانطور که از خروجی مشاهده می کنید ، Composer به طور خودکار تصمیم گرفت از کدام نسخه از بسته استفاده کند. اگر اکنون دایرکتوری پروژه خود را بررسی کنید ، شامل دو فایل جدید خواهد بود: composer.json و composer.lock ، و یک دیرکتوری vendor:
⦁ $ ls -l
⦁
Output
total 12
-rw-rw-r– 1 sammy sammy 59 May 4 13:56 composer.json
-rw-rw-r– 1 sammy sammy 3229 May 4 13:56 composer.lock
drwxrwxr-x 4 sammy sammy 4096 May 4 13:56 vendor
از فایل composer.lock برای ذخیره اطلاعات در مورد این که کدام یک از نسخه های هر بسته نصب شده است استفاده می شود و اطمینان حاصل می کند اگر شخص دیگری پروژه شما را کلون کند و متعلقات آن را نصب کند ، از نسخه های مشابه استفاده می شود. دایرکتوری vendor جایی است که وابستگی پروژه در آن واقع شده باشد. پوشه vendor نباید به کنترل نسخه متعهد باشد – فقط باید فایل های Composer .json و composer.lock را شامل شوید.
هنگام نصب پروژه ای که از قبل حاوی یک فایل composer.json است ، به منظور دانلود متعلقات پروژه ، composer install را اجرا کنید.
بیایید نگاهی اجمالی به محدودیت های نسخه بیندازیم. اگر محتویات فایل Composer .json خود را بررسی کنید ، چنین چیزی را مشاهده خواهید کرد:
⦁ $ cat composer.json
⦁
Output
{
require”: {
cocur/slugify”: ^4.0”
}
}
ممکن است متوجه کاراکتر خاص ^ قبل از شماره نسخه در Composer .json شوید. Composer از چندین محدودیت و فرمت مختلف برای تعریف نسخه بسته مورد نیاز پشتیبانی می کند ، به منظور ارائه انعطاف پذیری و در عین حال ثابت نگه داشتن پروژه شما. اپراتور caret (^) که توسط فایل تولید شده توسط composer.json ایجاد شده است ، طبق semantic versioning ، اپراتور توصیه شده برای حداکثر قابلیت همکاری است. در این حالت ، 4.0 را به عنوان حداقل نسخه سازگار تعریف می کند و به روزرسانی های هر نسخه بعدی زیر 5.0 را امکان پذیر می کند.
به طور کلی ، لازم نیست که محدودیت های نسخه را در فایل Composer .json خود دستکاری کنید. با این حال ، در برخی از شرایط ممکن است نیاز باشد که شما محدودیت ها را به صورت دستی ویرایش کنید – برای مثال ، هنگامی که نسخه اصلی جدیدی از کتابخانه مورد نیاز شما منتشر میشود و می خواهید آن را ارتقا دهید ، یا وقتی کتابخانه ای که می خواهید از آن استفاده کنید ، نسخه معنایی (semantic versioning) را دنبال نمی کند.
در اینجا چند مثال برای درک بهتر نحوه عملکرد محدودیتهای نسخه Composer آورده شده است:
Constraint Meaning Example Versions Allowed
^1.0 >= 1.0 < 2.0 1.0, 1.2.3, 1.9.9
^1.1.0 >= 1.1.0 < 2.0 1.1.0, 1.5.6, 1.9.9
~1.0 >= 1.0 < 2.0.0 1.0, 1.4.1, 1.9.9
~1.0.0 >= 1.0.0 < 1.1 1.0.0, 1.0.4, 1.0.9
1.2.1 1.2.1 1.2.1
1.* >= 1.0 < 2.0 1.0.0, 1.4.5, 1.9.9
1.2.* >= 1.2 < 1.3 1.2.0, 1.2.3, 1.2.9
برای مشاهده دقیق تر محدودیت های نسخه Composer ، به مقالات رسمی مراجعه کنید.
در مرحله بعدی ، بیایید ببینیم که چگونه متعلقات را به طور خودکار با Composer لود کنیم.
مرحله 4 – مشمولیت اسکریپت Autoload
از آنجایی که خود PHP کلاسها را به طور خودکار لود نمی کند ، Composer یک اسکریپت autoload را فراهم می کند که می توانید در پروژه خود بگنجانید تا بتوانید از عملکرد لود خودکار برای پروژه خود استفاده کنید. این فایل با افزودن اولین وابستگی ، توسط Composer به طور خودکار تولید می شود.
تنها کاری که شما باید انجام دهید اینست که فایل vendor/autoload.php را در اسکریپت های PHP خود قبل معرفی و نمونه سازی کلاس بگنجانید.
بیایید آن را در برنامه نسخه ی نمایشی خود امتحان کنیم. فایل جدیدی به نام test.php را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano test.php
⦁
کد زیر را اضافه کنید که فایل vendor/autoload.php را وارد می کند ، وابستگی Cocur / slugify را لود می کند ، و از آن برای ایجاد یک slug استفاده می کند:
test.php
<?php
require __DIR__ . ‘/vendor/autoload.php’;
use Cocur\Slugify\Slugify;
$slugify = new Slugify();
echo $slugify->slugify(‘Hello World, this is a long sentence and I need to make a slug from it!’);
فایل را ذخیره کنید و از ویرایشگر خود خارج شوید.
اکنون اسکریپت را اجرا کنید:
⦁ $ php test.php
⦁
خروجی زیر را ایجاد میکند:
hello-world-this-is-a-long-sentence-and-i-need-to-make-a-slug-from-it
هنگام انتشار نسخه های جدید، متعلقات به آپدیت نیاز دارند ، بنابراین بیایید ببینیم چگونه این کار را انجام دهیم
مرحله 5 – بروزرسانی متعلقات پروژه
هر زمان که می خواهید متعلقات پروژه خود را به نسخه های جدیدتر بروزرسانی کنید ، دستور update را اجرا کنید:
⦁ $ composer update
⦁
با این کار نسخه های جدیدتری از کتابخانه های مورد نیاز پروژه شما جستجو می شوند. اگر نسخه جدیدتری پیدا شود و با محدودیت نسخه تعریف شده در فایل composer.json سازگار باشد ، Composer نسخه جدید را جایگزین قبلی می کند. فایل composer.lock به روز خواهد شد تا این تغییرات را منعکس کند.
همچنین می توانید یک یا چند کتابخانه خاص را با مشخص کردن آنها مانند این به روز کنید:
⦁ $ composer update vendor/package vendor2/package2
⦁
بعد از به روزرسانی متعلقات خود ، حتماً فایل های Composer .json و composer.lock را در سیستم کنترل نسخه خود بررسی کنید تا دیگران بتوانند این نسخه های جدیدتر را نیز نصب کنند.
نتیجه
Composer ابزاری قدرتمند است که می تواند کارآیی مدیریت متعلقات را در پروژه های PHP تا حد زیادی تسهیل کند. و یک روش مطمئن برای کشف ، نصب و به روز رسانی بسته های PHP فراهم می کند که یک پروژه به آن بستگی دارد. در این راهنما ، ما چگونگی نصب Composer ، چگونگی گنجاندن متعلقات جدید در یک پروژه و نحوه به روزرسانی این متعلقات را در صورت وجود نسخه های جدید ، بررسی کردیم.
برچسب‌ها:Cocur / slugify, Composer, Laravel, Symfony
BGP protocol Border Gateway یکی از پروتکل های اصلی مسئول مسیریابی بسته ها از طریق اینترنت است ، بنابراین هنگامی که اشتباه پیش برود ، ممکن است قطعی های قابل توجهی رخ دهد. به عنوان مثال ، در سال 2019 ، یک ISP کوچک یک پیکربندی غلط BGP ایجاد کرد که متأسفانه در بالادست منتشر شد و بخش های بزرگی از Cloudflare و AWS را بصورت آفلاین بیش از یک ساعت در اختیار گرفت. همچنین ، یک سال قبل ، یک BGP به منظور رهگیری ترافیک یک ارائه دهنده مشهور کیف پول ارز رمزی ربوده شد و وجوه مشتریان مورد سرقت قرار گرفت.
BGPalerter ابزاری منبع باز برای نظارت بر شبکه BGP است که می تواند هشدارهایی را در مورد فعالیت BGP در زمان واقعی ارائه دهد ، از جمله قابلیت مشاهده مسیر و اعلام مسیر جدید و همچنین فعالیت های بالقوه نامناسب مانند ربودن مسیر یا وجود نشتی اطلاعات در مسیر.
توجه: BGPalerter به طور خودکار اطلاعات مسیریابی شبکه را در دسترس عموم قرار می دهد ، به این معنی که دیگر نیازی به سطح دسترسی ممتاز یا ادغام شبکه (هایی) که مایل به نظارت آن هستید نمیباشد. کلیه نظارت ها کاملاً مطابق با قانون سوءاستفاده رایانه ای ، قانون ی کامپیوتری و سایر قوانین مشابه است. با این حال ، توصیه می شود هرگونه یافته مرتبط با اپراتور شبکه آسیب دیده را افشا کنید.
در این آموزش ،BGPalerter را نصب و پیکربندی می کنید تا شبکه های مهم خود را برای فعالیت های مشکوک پایش کنید.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
سرور مجازی Ubuntu .04 که طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی با اوبونتو .04 راه اندازی، و شامل یک کاربر غیر ریشه sudo باشد.
یک یا چند شبکه یا دستگاهی که مایل به نظارت بر آن هستید، به عنوان مثال:
o سرور مجازی که نگهداری می کنید
o شبکه شرکت تان
o ISP محلی تان
برای هر دستگاه یا شبکه باید آدرس IP شخصی ، محدوده آدرس IP یا شماره سیستم خودمختاری را که بخشی از آن است شناسایی کنید. این قسمت در مرحله 1 پوشانده شده است.
پس از آماده شدن ، به عنوان کاربر غیر ریشه خود وارد سرور مجازی شوید.
مرحله 1 – شناسایی شبکه ها برای نظارت
در این مرحله جزئیات مربوط به شبکه هایی که می خواهید نظارت کنید را مشخص می کنید.
BGPalerter می تواند بر اساس آدرسهای IP یا پیشوندهای شبکه نظارت کند. همچنین می تواند براساس شماره سیستم خودمختار (AS) ، که یک شناساگر جهانی منحصر به فرد برای شبکه متعلق به یک نهاد اداری خاص است ، کل شبکه ها را رصد کند.
برای یافتن این اطلاعات ، می توانید از سرویس جستجوی IP-to-ASN WHOIS ارائه شده توسط سرویس هوشمند تهدید Team Cymru استفاده کنید. درواقع یک سرور WHOIS سفارشی است که به دنبال جستجوی آدرس IP و اطلاعات مسیریابی شبکه است.
اگر قبلاً whois را نصب نکرده اید ، می توانید آن را با استفاده از دستورات زیر نصب کنید:
$ sudo apt update
$ sudo apt install whois
پس از تأیید اینکه Whois نصب شده است ، با انجام جستجوی آدرس IP سرور مجازی خود ، با استفاده از آرگومان -h برای تعیین سرور مجازی اختصاصی ، شروع به کار کنید:
$ whois -h whois.cymru.com your-ip-address
با این کار نتیجه ای مشابه زیر حاصل می شود ، که نام و شماره AS را نشان می دهد که سرور مجازی شما بخشی از آن است. این معمولاً به عنوان ارائه دهنده میزبان سرور مجازی شما خواهد بود.
Output
AS | IP | AS Name
14061 | your-ip-address | vpsgol-ASN, US
در مرحله بعد ، می توانید برای شناسایی پیشوند / گستره شبکه ای که سرور مجازی شما بخشی از آن است ، یک جستجو انجام دهید. این کار را با اضافه کردن آرگومان -p به درخواست خود انجام می دهید:
$ whois -h whois.cymru.com ” -p your-ip-address”
خروجی بسیار شبیه به دستور قبلی خواهد بود ، اما پیشوند آدرس IP را که آدرس IP سرور مجازی شما به آن تعلق دارد نشان می دهد:
utput
AS | IP | BGP Prefix | AS Name
14061 | your-ip-address | 157.230.80.0/20 | vpsgol-ASN, US
در آخر ، می توانید جزئیات بیشتری از AS را که سرور مجازی شما بخشی از آن است ، جستجو کنید ، از جمله منطقه جغرافیایی و تاریخ تخصیص.
در شماره AS که با استفاده از دستورات قبلی مشخص کرده اید جایگزین کنید. شما از آرگومان -v برای فعال کردن خروجی طویل استفاده می کنید ، که تضمین می کند تمام جزئیات مربوطه نشان داده شده اند:
$ whois -h whois.cymru.com ” -v as14061″
خروجی اطلاعات بیشتری در مورد AS نشان می دهد:
Output
AS | CC | Registry | Allocated | AS Name
14061 | US | arin | 2012-09-25 | vpsgol-ASN, US
شما جزئیات اصلی در مورد شبکه (های) را که می خواهید نظارت کنید شناسایی کرده اید. یادداشتی از این جزئیات را در جایی نگه دارید ، زیرا بعداً به آنها احتیاج دارید. در مرحله بعد ، تنظیم BGPalerter را شروع می کنید.
مرحله 2 – ایجاد یک کاربر بدون امتیازت برای BGPalerter
در این مرحله ، یک حساب کاربری جدید بدون امتیازات برای BGPalerter ایجاد خواهید کرد ، زیرا این برنامه نیازی به اجرای امتیازات sudo / root ندارد.
در مرحله اول ، یک کاربر جدید با رمز عبور غیرفعال ایجاد کنید:
$ sudo adduser –disabled-password bgpalerter
نیازی به تنظیم گذرواژه یا کلیدهای SSH نیست ، زیرا از این کاربر فقط به عنوان یک حساب کاربری برای اجرا / نگهداری BGPalerter استفاده خواهید کرد.
با استفاده از su به کاربر جدید سوییچ کنید:
$ sudo su bgpalerter
اکنون به عنوان کاربر جدید وارد سیستم می شوید:
bgpalerter@droplet:/home/user$
برای رفتن به دیرکتوری اصلی کاربر جدید خود از دستور cd استفاده کنید:
bgpalerter@droplet:/home/user$ cd
bgpalerter@droplet:~$
یک کاربر جدید بدون امتیازت برای BGPalerter ایجاد کرده اید. در مرحله بعد ، BGPalerter را روی سیستم خود نصب و پیکربندی خواهید کرد.
مرحله 3 – نصب و پیکربندی BGPalerter
در این مرحله BGPalerter را نصب و پیکربندی می کنید. اطمینان حاصل کنید که هنوز به عنوان کاربر جدید بدون امتیازات خود وارد سیستم شده اید.
در مرحله اول ، برای اطمینان از دانلود جدیدترین نسخه ، باید آخرین نسخه BGPalerter را شناسایی کنید. به صفحه BGPalerter Releases بروید و یک کپی از لینک دانلود برای جدیدترین نسخه Linux x64 بگیرید.
اکنون می توانید یک کپی از BGPalerter را با استفاده از wget دانلود کنید ، مطمئن شوید که در لینک دانلود صحیح جایگزین می کنید:
$ wget https://github.com/nttgin/BGPalerter/releases/download/v1.24.0/bgpalerter-linux-x64
پس از اتمام دانلود فایل ، آن را به عنوان قابل اجرا علامت گذاری کنید:
$ chmod +x bgpalerter-linux-x64
در مرحله بعد ، با بررسی شماره نسخه ، بررسی کنید که BGPalerter دانلود و نصب شده است:
$ ./bgpalerter-linux-x64 –version
شماره نسخه فعلی را به خروجی می فرستد:
Output
1.24.0
قبل از اجرای صحیح BGPalerter ، باید شبکه هایی را که می خواهید نظارت کنید را در یک فایل پیکربندی مشخص کنید. فایل prefixes.yml را در ویرایشگر متن مورد علاقه خود ایجاد و باز کنید:
$ nano ~/prefixes.yml
در این فایل پیکربندی ، هر یک از آدرس های IP اختصاصی ، محدوده آدرس IP و شماره AS را که می خواهید نظارت کنید تعیین می کنید.
مثال زیر را اضافه کنید و مقادیر پیکربندی را مطابق نیاز با استفاده از اطلاعات شبکه ای که در مرحله 1 مشخص کرده اید تنظیم کنید:
~/prefixes.yml
your-ip-address/32:
description: My Server
asn:
– 14061
ignoreMorespecifics: false
157.230.80.0/20:
description: IP range for my Server
asn:
– 14061
ignoreMorespecifics: false
options:
monitorASns:
‘14061’:
group: default
شما می توانید بسیاری از محدوده های آدرس IP یا شماره AS را به صورت مورد نظر خود نظارت کنید. برای نظارت بر آدرسهای IP اختصاصی ، آنها را با استفاده از / 32 برای IPv4 و / 128 برای IPv6 نمایش دهید.
مقدار injoreMorespecifics برای این استفاده میشود که کنترل کند آیا BGPalerter باید فعالیت را برای مسیرهایی که خاص تر (کوچکتر) از مسیری که مشاهده می کنید ، هستند نادیده بگیرد یا خیر. به عنوان مثال ، اگر شما یک / 20 را رصد می کنید و یک تغییر مسیر برای یک / 24 در داخل آن تشخیص داده می شود ، به نظر می رسد خاص تر باشد. در بیشتر موارد ، نباید این موارد را نادیده بگیرید ، اما اگر در حال نظارت بر شبکه بزرگی با پیشوندهای مشتری نماینده متعدد هستید ، این کار ممکن است به کاهش نویز پس زمینه کمک کند.
اکنون می توانید برای اولین بار BGPalerter را برای شروع نظارت بر شبکه های خود اجرا کنید:
$ ./bgpalerter-linux-x64
اگر BGPalerter با موفقیت شروع شود ، خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد. توجه داشته باشید که بعضی اوقات ممکن است چند دقیقه طول بکشد تا مانیتورینگ شروع شود:
Output
Impossible to load config.yml. A default configuration file has been generated.
BGPalerter, version: 1.24.0 environment: production
Loaded config: /home/bgpalerter/config.yml
Monitoring 157.230.80.0/20
Monitoring your-ip-address/32
Monitoring AS 14061
BGPalerter تا زمانی که با استفاده از Ctrl + C آن را متوقف کنید ، ادامه خواهد یافت.
در مرحله بعد برخی از هشدارهایی را که BGPalerter می تواند ایجاد کند ، تفسیر می کنید.
مرحله 4 – تفسیر هشدارهای BGPalerter
در این مرحله ، چند نمونه از هشدارهای BGPalerter را مرور می کنید. BGPalerter هشدارهایی را به عنوان منبع اصلی خروجی و همچنین به صورت اختیاری برای هر نقطه انتهایی گزارش اضافی ارسال می کند که می تواند در config.yml پیکربندی شود ، همانطور که در مستندات BGPalerter شرح داده شده است.
به طور پیش فرض ، BGPalerter در مورد موارد زیر هشدار می دهد:
ربوده شدن مسیر: هنگامی اتفاق می افتد که AS پیشوندی را که مجاز به آن نیست اعلام کند و باعث می شود ترافیک به اشتباه هدایت شود. این مسئله می تواند یک حمله عمدی باشد یا یک خطای پیکربندی تصادفی.
از دست رفتن دید در مسیر: وقتی اکثر روترهای BGP در اینترنت قادر به مسیریابی با اطمینان هستند ، یک مسیر قابل مشاهده است. از دست دادن دید به عدم امکان دسترسی شبکه شما مربوط می شود ، به عنوان مثال اگر همتای BGP شما متوقف شده باشد.
اطلاعیه های زیر پیشوند جدید: زمانی اتفاق میافتد که AS شروع به اعلام پیشوند می کند که از آنچه پیش بینی می شود کوچکتر باشد. این می تواند حاکی از تغییر پیکربندی عمدی ، پیکربندی غلط تصادفی یا در برخی موارد نشانگر حمله باشد.
فعالیت در AS: معمولاً به اطلاعیه های جدید مسیر اشاره می کند. اگر BGPalerter هنوز از آن آگاهی نداشته باشد ، به صورت new” در نظر گرفته می شود.
در زیر برخی از هشدارهای مثال ، همراه با توضیحی کوتاه از معنای آنها آمده است:
Alert #1
The prefix 203.0.113.0/24 is announced by AS64496 instead of AS65540
این هشدار شواهدی از ربودن مسیر را نشان می دهد ، جایی که جایی که AS64496 ، 203.0.113.0/24 را اعلام کرده است ولی پیش بینی می شود این مسیر توسط AS65540اعلام شود. این یک نشانگر قوی از تنظیم نادرست منجر به نشت مسیر یا ربوده شدن عمدی توسط یک مهاجم میباشد.
Alert #2
The prefix 203.0.113.0/24 has been withdrawn. It is no longer visible from 6 peers
این هشدار نشان می دهد که شبکه 203.0.113.0/24 دیگر قابل مشاهده نیست. که ممکن است به دلیل یک مشکل مسیریابی در بالادست باشد یا یک روتر دچار نقص برق شده باشد.
Alert #3
A new prefix 203.0.113.0/25 is announced by AS64496. It should be instead 203.0.113.0/24 annou
این هشدار نشان می دهد که پیشوند خاص تری در جایی که پیش بینی نشده است اعلام شده است ، برای مثال با اعلام یک / 25 هنگامی که فقط یک / 24 انتظار می رود. به احتمال زیاد یک پیکربندی نادرست است ، اما در برخی موارد می تواند شواهدی از ربودن مسیر باشد.
Alert #4
AS64496 is announcing 192.0.2.0/24 but this prefix is not in the configured list of
در نهایت ، این هشدار نشان می دهد که AS64496 پیشوندی را اعلام کرده است که BGPalerter هنوز از آن چیزی نمی داند. این امر می تواند به این دلیل باشد که شما به طور قانونی پیشوند جدید را اعلام می کنید ، یا می تواند نشان دهنده پیکربندی غلط باشد و منجر به این شود که به طور اتفاقی پیشوند متعلق به شخص دیگری را اعلام کنید.
در این مرحله ، شما چندین نمونه از هشدارهای BGPalerter را مرور کردید. در مرحله بعد ، BGPalerter را پیکربندی می کنید تا به طور خودکار در بوت اجرا شود.
مرحله 5 – شروع BGPalerter در Boot
در این مرحله آخر ، BGPalerter را پیکربندی می کنید تا در بوت اجرا شود.
اطمینان حاصل کنید که هنوز به عنوان کاربر جدید بدون امتیازت در سیستم هستید و سپس ویرایشگر crontab را باز کنید:
$ crontab -e
در مرحله بعد ، ورودی زیر را در انتهای فایل crontab اضافه کنید:
crontab
@reboot sleep 10; screen -dmS bgpalerter ./bgpalerter-linux-x64”
هر بار که سیستم شما بوت می شود ، یک بخش screen جداشده با نام bgpalerter” ایجاد می کند و BGPalerter را در داخل آن شروع می کنید.
ویرایشگر crontab را ذخیره کرده و از آن خارج شوید. اکنون می توانید سیستم خود را ریبوت کنید تا مطمئن شوید که BGPalerter به درستی از بوت شروع می شود.
ابتدا باید از کاربر BGPalerter خود خارج شوید:
$ logout
سپس با ریبوت عادی سیستم ادامه دهید:
$ sudo reboot
پس از ریبوت سیستم ، دوباره به سرور مجازی خود وارد شوید و برای دسترسی دوباره به کاربر BGPalerter خود ، از su استفاده کنید:
$ sudo su bgpalerter
سپس می توانید در هر زمان به بخش وصل شوید تا خروجی BGPalerter را مشاهده کنید:
$ screen -r bgpalerter
در این مرحله آخر ، شما BGPalerter را پیکربندی کرده اید تا در بوت اجرا شود.
نتیجه
در این مقاله BGPalerter را تنظیم کرده اید و از آن برای نظارت بر شبکه برای تغییرات مسیریابی BGP استفاده می کنید.
اگر می خواهید BGPalerter کاربر پسندتر شود ، می توانید آن را برای ارسال هشدار به کانال Slack از طریق یک webhook پیکربندی کنید:
Configure Slack Reporting for BGPalerter
اگر می خواهید در مورد خود BGP اطلاعات بیشتری کسب کنید ، اما به یک محیط تولید BGP دسترسی ندارید ، میتوانید از DN42 برای آزمایش BGP در یک محیط امن و منزوی بهره ببرید:
Decentralized Network 42
برچسب‌ها:BGP, BGPalerter, Cloudflare, sudo
درباره این سایت